PIAS Nites: Okkervil River+Jawhar - Klaar voor nieuw offensief

Chez Pias, 29 maart 2018

In de kelder van de gebouwen van [PIAS] in Brussel waren een paar tientallen fans getuige van een stevig ingedund Okkervil River. Meer nog, het was frontman Will Sheff die in zijn uppie die de songs van de eind april te verschijnen nieuweling kwam voorstellen. Een verkoudheid probeerde met alle geweld roet in het eten te gooien, maar desondanks was dit een optreden dat alvast het beste beloofde voor die nieuwe liedjes.

Een folkie met akoestische gitaar en Tunesische roots. Het lijkt misschien een vreemd idee, maar Jawhar leek de teksten in zijn moerstaal moeiteloos te combineren met gitaarspel in het spoor van Luka Bloom en Nick Drake. En deze combinatie leek ook nog eens aan te slaan. Het minutenlange applaus na het optreden was daar voldoende bewijs van.

Ook wij waren bij momenten gecharmeerd door de sympathieke, met Badly Drawn Boy-muts en baard getooide man met gitaar, die liedjes speelde  - we moeten u de titels schuldig blijven - over de troost die hij zijn dochter wou bieden toen haar tienjarig hartje voor het eerst gebroken werd of over de vermoorde, Tunesische politicus, wiens vuur na zijn dood nog harder brandde. Dat felle klonk trouwens door in dat laatste nummer en leverde een bijtende, bluesy ode op.

Maar niet altijd kon Jawhar, die hier zijn eerste solo-optreden in lange tijd deed, de boog gespannen houden en dan dwaalden onze gedachten onverbiddelijk af. Maar als geheel was dit curieus genoeg om verder met Jawhar kennis te maken.

Dat Will Sheff wel houdt van een snuifje ironie op zijn tijd bewees hij door met Okkervil River R.I.P. dit optreden in te zetten. Dat deed hij aanvankelijk en op het einde van het nummer met slechts occasionele flarden akoestische gitaar als ondersteuning om tussendoor het nummer te laten openbloeien. En die ironie werd doorgetrokken met Singer Songwriter waarin hij zich ook nog eens verslikte wegens al veel te lang niet meer gespeeld.

Maar het publiek zag er de humor wel van in. Bij Famous Tracheotomies – over de Tracheotomie, die hij als kind moest ondergaan, het effect daarvan op zijn ouders en zijn zoektocht naar lotgenoten – onderbrak hij het nummer zelfs een tel omdat hij in de lach schoot. Dan nog was dit alvast een vaandeldrager voor de nieuwe plaat met – zoals we dat van Okkervil River stilaan gewend zijn – verwijzingen naar andere artiesten (waaronder Ray Davies) en zelfs een instrumentaal stukje van Waterloo Sunset (van The Kinks dus).

Voor Don’t Move Back To LA en het prachtige, intieme Human Being Song (beiden uit de nieuwe plaat) haalde hij een gehuurde (“Ik hoop dat ik geen stukjes fruit tegenkom”) mondharmonica boven en voor Shelter Song, een lied waarmee hij de huidige ellende in de wereld hekelt, maar dat feitelijk over honden in een asiel gaat, en laatste bisnummer For Real gebruikte hij de piano, iets dat duidelijk meer concentratie van hem vroeg. Zo werden een heleboel oude (Our Life Is Not A Movie Or Maybe, The Industry) en nieuwe (Pulled Up The Ribbon) songs tot pure naaktheid herleid om toch fier overeind te blijven staan.

En omdat hij nu eenmaal in België was, waagde hij zich zelfs aan een eerder onzekere cover van Jaques Brels Fils De… om dan met A Stone en de hoger vermelde afsluiter een punt achter een show te zetten, waarin Will Sheff - en bij uitbreiding Okkervil River – bewees klaar te zijn voor een nieuw offensief, dat hem in het najaar met band naar België zal brengen. Zijn stem had hij daarbij niet altijd onder controle, maar echte uitschuivers waren er niet, waardoor dit gegeven eerder een fait divers was.