Pharrell Williams - Hitmachine kwam, zag en overwon

Sportpaleis, Antwerpen, 26 september 2014

De fans hebben er lang naar uitgekeken. Voor het eerst stond Pharrell Williams in het bijna uitverkochte Antwerpse Sportpaleis om er zijn tweede soloalbum 'GIRL' voor te stellen. Naast bedenker van tal van wereldhits (Lucky, Happy, She Wants To Move, Blurred Lines, Slave For You,...)  heeft hij ook nog zijn eigen kledinglijnen BBC en Ice Cream. Op korte tijd heeft deze artiest een groot imperium bij elkaar weten brengen en je kan stellen dat al wat hij aanraakt in goud verandert. Sinds 2008 kon je Williams, toen weliswaar met zijn groep N.E.R.D. niet meer live aan het werk zien in België. De verwachtingen lagen dus bepaald hoog.

Aanvankelijk kwamen we, net als vele anderen, om Pharrell Williams live aan het werk te zien, maar we kregen meer. De opkomende Amerikaanse rnb-ster Cris Cab bracht zijn hitsingle Liar Liar (alweer een Pharrellproductie) en andere gelijksoortige reggaepop uit zijn nieuwe album ‘Where I Belong’ en  kreeg het erg jonge publiek in het Sportpaleis in een mum van tijd mee. Het aantal flitsende smartphones was het hele optreden niet bij te houden. Ook de nodige selfies dienden genomen; erbij zijn was voor velen een must.

Ondanks de fijne podiumprésence ontbrak het de eerste show af en toe wat aan variatie. We waren nochtans erg benieuwd naar wat Cabs geweldige groep muzikanten met andersoortig materiaal zou kunnen opleveren.Toch was dit een goed optreden van een erg jonge en veelbelovende debutant (eenentwintig jaar en al support voor Pharrell!), die in een half uur tijd het beste van zichzelf probeerde te geven.

Kort daarna verscheen Foxes. Het Britse zangeresje kreeg iets meer speeltijd toebedeeld dan Cris Cab. Louisa Allen, gekleed in een cheerleaderoutfit, werd tijdens haar show bijgestaan door drie heren in lederen pakken. Ondanks het visuele aspect overtuigde het muzikale wat minder.

De eerste helft van de set die was opgebouwd uit al te voorspelbare en kitscherige elektropop en -ballades (met als enige uitzondering het knappe Night Glo), die niet zouden misstaan op het Eurosongfestival. Ook de groep zelf leek er wat statisch en onverschillig bij te staan. Dit wekte de indruk dat zij op automatische piloot speelden.

Het enthousiasme van het publiek was dan ook een stuk minder dan bij haar voorganger. Het concert was reeds een half uur bezig voor de zangeres dit leek te beseffen. Toch herpakte ze zich met het drum-’n-bass-getinte Let Go For Tonight waarmee ze aantoonde desondanks over sterkere nummers te beschikken.

Het publiek haalde de mobieltjes terug boven waardoor de zaal opgelicht werd. De zangeres was hiervan aangedaan en verklaarde dit moment als absoluut hoogtepunt uit haar leven. Jammer genoeg herviel Foxes daarna terug in het oude patroon en liep de show met een sisser af.

Een beetje later dan voorzien begon Pharrell aan zijn optreden. Enig opzoekingswerk naar setlists van eerdere concerten deed vermoeden dat dit een avond ging worden waar de vele hits uit 's mans gevulde carrière naar boven gingen komen. En zo geschiedde.

Wat we te zien kregen was een Pharrell op volle kracht. Liefst tweeëntwintig nummers werden losgelaten. Single Come Get It Bae uit het meest recente album beet de spits af, waarbij de zangpartijen (op plaat ingezongen door Miley Cyrus) werden verzorgd door twee soulzangeressen, die over uitstekende stembanden beschikten. De funkgitaren, slappende bassen, groovende drums (die duidelijk de sporen van Chic dragen) en danseressen maakten de intrede compleet. 

Pharrell en mode (denk maar aan zijn voorliefde voor bijzondere hoeden) vormen al langer een unieke combinatie. Na het eerste nummer vroeg hij het publiek dan ook: “You Like my new jacket?”, waarna een uitbundige kreet van het publiek volgde.

In ijltempo volgde daarna de ene soulklassieker na de andere met afwisselende visuals. Frontin, Gush,  Hunter, Brand New, de strijkersintro van Marilyn Monroe en het rnb-feestje ging naar het hoogtepunt. Ook ouder werk als Hot In Here, Drop It Like It’s Hot en Hollaback Girl zorgden voor uitbarstingen in de zaal en voerde ons terug naar zijn begindagen als hiphopproducer.

Pharrell werd het hele optreden omringd door vijf kleurrijke en bloedmooie hiphopdanseressen met klinkende namen als Christina en Ai, die duidelijk de aandacht van het mannelijk publiek kregen. Tijdens een muzikaal intermezzo mochten deze schoonheden de show stelen en  tonen over welke buik- en beenspieren ze beschikten. 

In het midden van de set haalde de zanger zijn maatje Shay Haley van N.E.R.D. erbij voor Rock Star en Lap Dance en werd de funk en soul vervangen door metalgitaren en de menigte uit de bol deed gaan.

Een erg grappig moment was er voor She Wants To Move, toen een aantal dames uit het publiek het podium op werden gehaald en meteen selfies begonnen te maken om dit uniek moment vast te leggen. Pharrell kwam echter tussenbeiden met de boodschap dat muziek bedoeld is om naar te luisteren en vroeg de dames lief de mobieltjes even opzij te leggen.

De recentste hits bewaarde Pharrell voor het einde. Get Lucky (met een geslaagde Daft Punk-adaptie), It Girl, Blurred Lines (jammer genoeg zonder Robin Thicke ) maakten het concert compleet. Ook een enkele bisronde met Lose Yourself To Dance , Gust Of Wind en het tijdloze Happy (waarbij twee rolstoelgangers op het podium werden gehaald) mocht niet ontbreken.

Pharrell kwam, zag en overwon. Het publiek at de hele tijd uit zijn hand, danste en zong de teksten gretig mee. Pharrell heeft op zeer korte tijd een eindeloze reeks hits geproduceerd. De klappers die hij met het erg succesvolle N.E.R.D. bij elkaar schreef verbleekten al gauw bij wat hij tijdens zijn solocarrière presteerde. Het gegeven dat de man live niet altijd toonvast zong, vergeven we hem graag. Slechts een keer in een set van meer dan twee uur (tijdens Gush) zat hij ernaast. En daar is begrip voor op te brengen als je zowel falset zingt als tenor en tussendoor ook nog eens rapt.