Peter Gabriel - Weinig of geen toegevingen

Sportpaleis, 6 juni 2023

Klokslag acht uur was het zover. Na bijna tien jaar stond Peter Gabriel nog eens op een Belgisch podium.

Dat het precies acht uur was, werd duidelijk aangegeven door de monumentale klok op één van de schermen, waarmee het optreden van elke uithoek van het Sportpaleis perfect kon worden gevolgd. Die klok werd netjes om de paar minuten aangepast door een in oranje getooide roadie. Wie gekomen was om het hoofd te laten vullen met nostalgie, bleef toch op de honger zitten. Want Peter Gabriel heeft een nieuw album om voor te stellen en dat werd zowat volledig aan de man/vrouw/persoon gebracht.

En dat deed de man met een uitgelezen stel muzikanten, die ook strijkers en blazers hanteerden naast de obligate bas, gitaar, drums en toetsen. Vooral die eersten waren vaak een gewaardeerde meerwaarde bij de songs. De backing vocals, waar vooral celliste Ayanna Witter-Johnson bovenuit stak - zelfs de protagonist moest voor haar de duimen leggen - waren bovendien uitstekend, Muzikaal was er enkel het probleem van de bassen (het instrument en de kickdrum), die je soms de indruk gaven dat de oorlog in Oekraïne zich om de hoek afspeelde. Het eeuwige bunkerprobleem met andere woorden.

Die band werd trouwens helemaal voorgesteld al na het eerste nummer – een vanuit piano en bas (de onverzettelijke Tony Levin kreeg uiteraard een “Happy birthday” inclusief hieperdepieps toegezongen) langzaam opbouwend naar full option vertolking van Washing Of The Water. Dat zou trouwens niet voor het laatst zijn. Gabriel betoonde de muzikale medewerkers meermaals erg veel respect. Ook Growing Up verschilde nog van de met beats opgetuigde plaatversie, maar daar werd het gedonder toch al losgelaten.

De frontman had voor de start van het concert al aangegeven waar de nieuwe plaat rond draaide. De afbeelding van de maan tijdens de eerste songs was een verwijzing naar de volle-maan-release van alle songs van de nieuwe plaat en ook technologie (“Eigenlijk ben ik een hologram en lig ik op één of ander strand te zonnen met een lichaam als dat van een Griekse god”) werd aangehaald als thema. Trouwens, de eerder vermelde klok en het op- en aftellen van de chrono's in Panopticom en Four Kinds Of Horses verwezen ongetwijfeld naar het vergankelijke van het leven, nog een thema van 'I/O'.

In het eerste deel van de show, die werd verdeeld door een pauze van een tiental minuten, waren het Playing For Time en het machtig mooie This Is Home (met beelden van gigantische kopjes koffie en draaiende wasmachines) die in ons boekje belandden. Ook het inzetten van de trompet tijdens Digging In The Dirt verdient een vermelding. Obligate hit Sledgehammer, dat voorspelbaar tot (relatief) enthousiaste taferelen leidde, was de afsluiter van het eerste gedeelte, niet echt subtiel (maar ook weer niet expliciet) verwijzend naar de voortplanting in al haar facetten.

Met een heel mooi Darkness en de klagende gitaar van David Rhodes werd de toon gezet voor het tweede deel, waarin de nieuwe songs ons met uitzondering van And Still (die prachtige cellosolo) en Live And Let Live, dat openbloeide tot een fantastische gospelsong, eerder koud lieten. Maar daartegenover stonden wel mooie uitvoeringen van Don't Give Up met opnieuw de celliste in een vocale hoofdrol en zowaar een reggae-outro, en een intens Red Rain.

Uiteindelijk kreeg het publiek toch nog onvermijdelijke hits als Solsbury Hill en Biko (de enige twee songs uit het pre-'So'-tijdperk) met tussendoor nog In Your Eyes en een laatste blijk van het kunnen van Ayanna Witter-Johnson.

Op tweeënzeventigjarige leeftijd staat Peter Gabriel er nog steeds. Dat hij geen voorgekauwde reeks hits aflevert, siert hem, maar het maakt het de fans ook niet meteen eenvoudig. Niet dat hij daarvan zal wakker liggen. Wij trouwens evenmin.