Peter Gabriel - Op alle vlakken indrukwekkend

Vorst Nationaal, Brussel, 3 oktober 2013

We gaan hier meteen open kaart spelen: wij zijn geen grote kenners van het werk van Peter Gabriel. Genesis kennen we enkel van de periode met Phil Collins aan het roer. En van de man zelf hebben we enkel zijn eerste (felgesmaakte!) soloplaat in huis. We wisten dan ook niet goed wat te verwachten toen we domweg Vorst Nationaal binnenstuikten voor een concert van de Brit.

Het was Gabriel zelf die zijn voorprogramma aankondigde: de twee Zweedse dames Jennie Abrahamson en Linnea Olsson brachten prachtig vertolkte, zweverige folksongs, zichzelf begeleidend op cello, piano en percussie. Mooi, maar niet waar het rumoerige publiek voor was gekomen, zo bleek. Geen nood, de twee zouden nog meermaals een glansrol vertolken als achtergrondzangeressen tijdens het verdere verloop van de avond.

Toen het zijn beurt was, kondigde Gabriel - zowel in het Frans als in het Nederlands - aan dat het verloop van zijn show gestructureerd zou zijn als een maaltijd: een akoestisch voorgerecht gevolgd door een elektrisch hoofdgerecht, met als dessert de integrale opvoering van Gabriels hitalbum ‘So’ uit 1986.

Het feit dat het akoestische gedeelte met de zaallichten aan werd gebracht was een kleine domper op de sfeer, maar deed al bij al weinig af aan de pracht van nummers als Come Talk To Me en Shock The Monkey.

Het elektrische deel bracht ons in het oog van een wervelstorm. De bevlogen muzikanten raasden geïnspireerd temidden van een overdonderend spektakel van licht en video. Een eerste absoluut hoogtepunt kwam er met Gabriels eerste solohit Solsbury Hill: hoewel het publiek zich bij de eerdere nummers geenszins gedeisd hield, werd er nu meegestampt en -gebruld dat het een aard had. Het hoofdgerecht werd wat ingetogen afgesloten met een nummer dat rechtstreeks aan God was gericht: Why Don’t You Show Yourself?

Het dessert bleek dan eigenlijk de hoofdmoot te zijn, en niemand van het kalende en om de heupen uitdijende publiek, die daarom leek te malen. Voor Red Rain kleurden de schermen bloedrood en meteen daarna werd heel Vorst platgewalst met de moker Sledgehammer. Onwaarschijnlijk hoe dat nummer na meer dan vijfentwintig jaar nog steeds niets aan kracht heeft ingeboet.

Dat kunnen we ook zeggen van de rest van ‘So’. Het hielp natuurlijk dat de zanger uitstekend bij stem was en de hele groep stond te spelen met de goesting van een groep jonge wolven, maar ook op de nummers valt nog steeds niets af te dingen.

Mercy Street, een ode aan dichteres Anne Sexton, bracht Gabriel liggend op zijn rug, terwijl de indrukwekkende lichtarmen boven zijn hoofd suisden. Na het oorverdovende applaus waarmee de groep na de laatste noten van This Is the Picture (Excellent Birds) werd bedankt kwamen er nog drie toegiften. Als allerlaatste song kregen we het nog steeds brandend actuele protestlied Biko toegeworpen: er was in de hele zaal niet één iemand te vinden die onbewogen bleef.

Indrukwekkende kerel, die Peter Gabriel.