Peter Doherty & The Puta Madres - Charmante nonchalance

Trix, 16 mei 2019

Stiekem wil ieder van ons toch een beetje meer Peter Doherty zijn, niet waar?. Toegegeven, hij heeft zijn problemen met verslavingen gehad, maar het ziet er naar uit dat hij aan de beterhand is en dat hij zich vooral amuseert. En wat nooit zal veranderen: Peter Doherty doet enkel datgene waar hij zin in heeft. Dat was in Trix niet anders.

Tegenwoordig lijkt hij vooral dierenliefhebber. Begin mei werd Peter Doherty nog opgenomen in het ziekenhuis met een geïnfecteerde wonde die hij te danken had aan een egel. Die probeerde hij te bevrijden uit de kaken van één van zijn honden.  De honden in kwestie waren er trouwens bij en mochten vrij rondlopen. Tijdens voorprogramma Echo Beatty kwam er eentje piepen op het podium.

Tegenwoordig is Peter Doherty de hort op met zijn band The Puta Madres. Die bestaat sinds 2016, maar heeft pas recent een eerste album uitgebracht. Doherty speelde er al mee samen in de week van de heropening van de Bataclan in Parijs na de terroristische aanslagen aldaar en ging er daarna al mee op enkele tourneetjes.

Deze week was hij dus gestrand in Antwerpen en het moet gezegd worden dat hij er deftig uitzag. Hij had zelfs een blazer aangetrokken over zijn vertrouwde matrozenoutfit. Het was toetseniste Katia De Vidas die als eerste het podium opkwam in haar maagdelijk witte jurkje en de tonen van Travelling Tinker inzette. Ze bleef die herhalen en keek tot twee maal toe achterom zich afvragend waar het gevolg bleef. Na twee minuten hetzelfde deuntje te hebben gehoord, kwam Doherty dan toch de coulissen uit en gordde de gitaar om.

Die opener was best een rommelige song, waarvan de structuur menigmaal werd omgegooid. Maar zo staat hij ook op plaat en dus moeten we het ermee doen. Bij All At Sea werd er al meegezongen en voor Narcissistic Teen Makes First XI zette hij de gitaar aan de kant en nam hij de mondharmonica ter hand, wat een aardig deuntje opleverde.

Doherty is een straf songschrijver. Daar mag ondertussen geen discussie meer over bestaan. I Don’t Love Anyone (But You’re Not Just Anyone) is één van de meer charmante liefdesliedjes van de laatste jaren en Last Of The English Roses werd een meezinger. Na dat nummer kwam zijn onvoorspelbaarheid boven: na amper negen songs gooide hij de gitaar neer en hield hij het voor bekeken. Het publiek was uiteraard behoorlijk verrast en al snel begon het geroezemoes en gespeculeer of hij nog zou terugkeren of niet. Het duurde en het bleef duren. Uiteindelijk - na zes minuten - keerde hij wonderwel terug. Of hij dringend naar het toilet moest, zijn husky’s eens wilde knuffelen of iets totaal anders deed? We zullen het nooit weten, maar die zes minuten hadden we graag een vlieg willen zijn.

In zijn eentje, op akoestische gitaar, gaf hij een nijdige versie ten beste van What A Waster, de meest strakke song van de avond. Daarna keerde ook The Puta Madres terug voor een cover van Signed D.C. van Love, een bijna poëtische song over eenzaamheid en verslaving waarin hij ook de mondharmonica nog eens kon bovenhalen; de song was hem dan ook op het lijf geschreven. Mooi.

Met The Steam volgde nog een bluesachtige song over “a green-eyed girl”, die een vergiftigde liefde zou zijn. En om af te sluiten speelde de groep nog de meer ingetogen songs van de plaat: Someone Else To Be en Paradise Under Your Nose, waarin hij zingt over tweede kansen en over het waarderen van wat je hebt. De bissen waren beter dan al wat voorheen kwam.

Ondertussen was het halfelf – curfew – maar alles leek erop dat Peter nog een keer zou terugkeren. De lichten gingen niet meteen aan, er werd een microfoonstandaard klaargezet, roadies kronkelden over het podium. Maar uiteindelijk bleef het daarbij. Vreemde eindes, het werd een thema van deze avond.

We hebben Peter Doherty al strakke concerten zien spelen, we hebben er al slechte gezien. In Trix zwalpte hij wat tussen de twee in. Het was nonchalant en slordig, maar het was een charmante nonchalance. Peter Doherty is één van die mensen waarmee je in het middelbaar in de klas hebt gezeten en geen idee hebt wat er van hen moet worden, maar tegelijkertijd weet je wel dat ze op hun pootjes zullen landen. Hij heeft er al een turbulent parcours op zitten en dat op die pootjes landen heeft vaak aan een zijden draadje gehangen, maar het ziet ernaar uit dat ook hij nu ongeveer zijn plekje gevonden heeft.

Dit verslag verscheen ook bij Newsmonkey.be.