Pete Yorn - Scarlett niet nodig

Ancienne Belgique, Brussel, 1 juni 2011

Zou Pete Yorn echt volle zalen trekken in de VS? Je vraagt het je af als je ziet dat zelfs de AB-Club niet eens is volgelopen voor deze Amerikaanse singer-songwriter. Misschien, als hij Scarlett Johansson had meegebracht, zouden er iets meer mannen op dit concert afgekomen zijn. Nu was het aantal Y-chromosomen in de zaal beperkt. En de dames waren uiteraard in de eerste plaats voor de muziek naar Brussel afgezakt.

Want het spreekt vanzelf dat het mooie smoeltje en bijhorende lijf slechts bijzaak zijn. Terecht want het is niet omdat hij in Europa compleet wordt genegeerd dat Pete Yorns muziek niet de moeite waard is.

Waarschijnlijk past hij gewoon niet in het huidige radiolandschap waar vooral bands als voorprogramma Few Bits worden geprogrammeerd. Niet dat met dat bandje iets mis is. Ze zinken alleen een beetje weg in de overvloed aan zweverige popliedjes, die tegenwoordig opduiken.

Met een beknotte line-up zonder bas of drums bracht de band rond Karolien Van Ransbroeck nochtans een set, die best interessant was. Met name als er al eens een potje overkookte - een venijnige gitaarriff hier, een dubbele gitaarsolo daar, ... - werden de oren gespitst. Het publiek lustte er in ieder geval pap van, al deden sommige teksten ("I love you / You love me / It's as easy as can be") ondanks de broeierige hitte in de club onze haren te berge rijzen.

Dan is de iets potigere singer-songwritersrock van Pete Yorn heel wat anders. En toch kan hij, net als "soortgenoten" Pete Droge en Shawn Mullins, in Europa nauwelijks voet aan grond krijgen.

In de AB-Club bleek nochtans dat er meer aan dat mooie lijf zit dan een stel perfecte jukbeenderen en een gestroomlijnd kontje. Achttien nummers werden aan elkaar geregen en geen moment was er sprake van verveling.

Aan lef ontbrak het hem bovendien al evenmin. Een set openen met een cover van een Smiths-nummer (Panic) verdient respect. Er werden er al voor minder afgeschoten, maar Yorn kwam er op één of andere manier mee weg en zette het nummer met een lange intro op akoestische gitaar en zijn typische manier van zingen - slechts met tegenzin haalt hij zijn kaken van elkaar - helemaal naar zijn hand.

Een goed op elkaar ingespeelde band, die zich, ondanks de lage opkomst, duidelijk amuseerde en wat songs, waarin geflirt werd met de dunne lijn tussen rock en americana, waren alles wat nodig was om een zaal mee te krijgen. In die mate zelfs dat wij mensen de hele set hebben zien meelippen.

Met bassist Zak Schaffer en waar nodig ook drummer Scott Seiver als backingvocalisten zigzagde Yorn door zijn oeuvre. Nu eens gaf hij ingetogen versies ten beste, dan weer verruilde hij de akoestische voor de elektrische gitaar en haalde hij puntig uit. Hoogtepunten waren ongetwijfeld Murray en I Feel Good Again, maar ook uitsmijter Black wist zeker te bekoren.

Bovendien was hij niet te beroerd om een verzoekje (Lose You) te spelen. Ook Relator, de single van 'Break Up', de plaat die hij samen met Scarlett Johansson maakte, kwam trouwens aan bod. En geen mens die de actrice miste.

Hij mag Johansson dus bij zijn volgende doortocht (dit was zijn eerste passage in de Belgische hoofdstad) ook thuis laten. Zonder haar is een optreden van Pete Yorn zeker ook de moeite waard.