Perfume Genius - Timide krijger
Botanique, Brussel, 27 oktober 2010
Een onbezonnen en vrolijke jeugd zal Mike Hadreas wel niet gehad hebben. Na vaak van het rechte pad te zijn afgeweken en een afkickperiode ontdekte hij in zijn ouderlijke huis een buffetpiano en ervoer de helende werking van muziek maken. Perfume Genius werd de naam en het debuut kreeg als titel ‘Learning’ mee. De plaat is niet echt lichtvoetig en doordrongen van donkere tristesse. Wat dat live moest geven was niet meteen duidelijk. Perfume Genius liet het publiek na zijn Brusselse passage alvast ontroerd maar met van genoegen fonkelende oogjes achter.
Schuchter nam Hadreas plaats achter zijn piano temidden van de twinkelende glitters die de verdwaalde discobal in de Rotonde verspreidde. Hij leek zich pas meer op zijn gemak te voelen toen zijn vriend Alan Wyffels aan het orgeltje naast hem plaats nam. De stilte werd vervangen door de breekbare klanken van Look Out Look Out. Zijn stem deed fragiel aan, maar toch zat elke noot mooi op zijn plaats. Het grootste deel van de set haalde Perfume Genius uit ‘Learning’, maar er was nog meer nodig om de avond te vullen want het kleinood klokt af op slechts negentwintig minuten.
De man had nog iets achter de hand gehouden. Een resem nieuwe nummers werd aan het repertoire toegevoegd. Normal Song, zowat het meest emotionele nummer van de avond was het enige nummer waarvoor Hadreas zijn piano verruilde voor een akoestische gitaar. Toch weigerde hij, bij wijze van buffer en geleid door verlegenheid, van achter zijn piano te kruipen. Maar beweren dat hij pure tristesse uitstraalde en steeds met het hoofd gebogen voor de zaal stond zou gelogen zijn.
Af en toe kwam hij zelfs behoorlijk droog, ietwat onhandig, maar toch geestig uit de hoek. Zo verkondigde hij trots dat dit zijn eerste uitverkochte show was. Van zijn bindteksten moest hij ook nog iets leren te maken, maar de wijze raad om zijn songs vooraf van enige uitleg te voorzien vond hij naar eigen zeggen grote onzin. En gelijk had hij: het publiek moest zijn eigen conclusies maar trekken.
De ietwat opgepepte pianomelodie uit Mr. Peterson liet niet meteen vermoeden dat het onderwerp uit de song een pedofiel betrof die zich ten einde raad van een gebouw stortte, maar daarnaast deze trieste bard toch maar mooi Joy Division had leren kennen. When had dan weer iets weg van de score voor een of andere obscure b-film, terwijl quatremains als Learning en Dreem met het vingervlugge pianogetokkel en de timide samenzang iets charmants hadden. Perfume Genius slaagde erin om een ongedwongen sfeertje te creëeren, alsof je zelf aanwezig was bij een repetitie ergens op een krakend zolderkamertje.
De bisronde was er een die Genius zelf afhandelde. De eerste keer kwam hij twijfelend terug, maar het publiek overtuigde hem van de lust om meer te horen en kreeg een verlegen, maar eerlijke versie van Write To Your Brother. Toen de Rotonde overbevolkt bleef, zelfs nadat de helft van de zaallichten al aangefloept waren, kwam hij nog een laatste keer terug met de melding dat we het moesten stellen met een cover bij gebrek aan andere songs. Maar niemand die er na zijn wondermooie versie van Neil Young’s Helpless spijt van gehad zal hebben dat ie nog vijf minuten langer gebleven was.