Pendragon - Daar komt de cavalerie!

The Spirit of '66, Verviers, 10 mei 2011

De Spirit of 66 werd vereerd met een bezoekje van één van de leading men van de progrock. Nick Barrett roeit al dertig jaar steevast tegen de stroom in. Zijn outfit Pendragon kan nog steeds rekenen op een enthousiaste aanhang: de gezellige club in Verviers zat afgeladen vol.

Maar eerst mocht een andere coryfee van de zogenaamde neo-prog het internationale publiek opwarmen. Nou ja, opwarmen? Andy Sears stond te gloeien onder de lampen en trotseerde de hete adem van een paar honderd dorstige toeschouwers. Maar dat kon de Twelfth Night-zanger niet afschrikken.

De man hield een ware onemanshow die soms balanceerde op het randje van kitsch en er één keer zelfs over ging. Wat Sears op zijn eentje deed (op keyboard of gitaar), was zeker lovenswaardig, maar toch miste je de pittige arrangementen van een band die altijd op het scherp van de snee speelde.

Het was na tien uur toen Pendragon met een Blackadder-achtige intro hun loyale aanhang kwam begroeten. Dan zette de cavalerie in met het nieuwe album 'Passion', waarvan het felle titelnummer en Empathy door de zaal gierden. This Green And Pleasant Land (dat Barrett verleidde tot een pessimistische analyse van zijn vaderland) zal mettertijd uitgroeien tot een klassieker. De frontman genoot zichtbaar van het contact met de fans, en die genoten van zijn hoge knuffelbeergehalte.

Barrett maakte duidelijk dat de setlist voor dit laatste concert van de Europese tour omgegooid werd. Ghosts en Nostradamus (Stargazing) van 'The Window Of Life' (1993) en The Freak Show en Indigo van het fantastische 'Pure' (2008) kregen wervelende uitvoeringen. Tijdens het slot van Indigo wist hij de gevoelige snaar - letterlijk dan - te raken. Maar ook 'Not Of This World' (2001), de persoonlijke favoriet van Barrett, kon niet ontbreken: het titelnummer en If I Were The Wind (And You Were The Rain) kregen gloedvolle vertolkingen.

Hoe vaak Barretts gitaar ook het middelpunt van de belangstelling was, je kon evenmin naast Scott Higham kijken. Dit drumfenomeen wist ook de oudere songs een powerboost te geven terwijl hij voortdurend zat te grijnzen, oogcontact hield en aanwijzingen gaf. Klein van gestalte, maar als een ware Napoleon dirigeerde hij vanachter zijn kit. Bassist Peter Gee en toetsenist Clive Nolan (weer enkele pondjes bijgekomen?) waren hun tegenpolen: dienend en teruggeplooid op de flanken.

De jongens kwamen tweemaal terug voor de encores: Paintbox is live altijd een emotioneel hoogtepunt. Het epische The Last Man On Earth heeft een breder perspectief, maar refreinen met een hoge meezingbaarheidsfactor en werd begeleid door even sfeer- als smaakvolle visuals. Zeven minuten ver bracht een tempoversnelling van de cavalerie het publiek een laatste keer in vervoering.