Pelican - Zang, zweet & zever
Trix, Borgerhout (Antwerpen), 18 mei 2009
Pelican en These Arms Are Snakes, twee Amerikaanse bands met beperkte bekendheid in ons kleine landje. Toch was de opkomst deze paasmaandag in Trix niet min. These Arms Are Snakes, het voorprogramma, bracht bruisende posthardcore. Pelican daarentegen bracht het publiek in hogere sferen met hun instrumentale muziek die zich ergens tussen metal en postrock situeert.
De mannen van These Arms Are Snakes, het voorprogramma van de avond, zette met hun intro die uit niet veel meer dan gitaargekrijs en allerlei geluiden die binnen het bereik van basgitaar en drum liggen meteen de chaotische toon van hun optreden. Een nummer of twee later, na het obligate compliment over ons Belgische bier dus, is het duidelijk dat over het energiepeil van de band en hun muziek weinig twijfel kan bestaan. Ook het gedrag van Steve Snere, de zanger van het gezelschap, kon moeilijk worden genegeerd. Hij leek behalve een liefhebber van het Belgische bier te zijn, ook een bijzondere interesse te hebben in het rollen, glijden, kronkelen en hangen over of tegen het podium. Daarnaast stak hij van tijd tot tijd graag zijn vingers in zijn mond waarna hij het speeksel uitsmeerde over de monitors vooraan op het podium. Ook de microfoon die later nog eveneens als zijn hand in zijn onderbroek verdween, werd een keertje volledig in zijn mond gestoken. Met andere woorden: een optreden waarbij speeksel haast even rijkelijk vloeide als zweet. Smakelijk is anders.
Ondanks of net dankzij dat bijhorende 'showtje' bleef de muziek goed bij. De enige belangrijke opmerkingen die je bij hun optreden zou kunnen maken, situeren zich op het vlak van de hier (schijnbaar) afwezige opbouw van het concert waardoor het geheel een rommelige indruk gaf. En als tweede opmerking, de geluidsmix. Door de mindere regeling hiervan was de stem vaak onvoldoende doorheen de gitarenchaos te horen. Erger was echter het totale volume dat het publiek over zich heen kreeg. Hun optreden was energiek, enthousiast, een tikkeltje geschift en bovendien zowat voortdurend amusant en memorabel, maar of het de gehoorschade waard was, valt sterk te betwijfelen.
In tegenstelling tot hun voorprogramma bood Pelican zijn publiek niet enkel degelijke songs en show. Neen, het optreden van dit Amerikaanse viertal ging dieper. Beginnen deden ze met enkele van hun oudere nummers. Hierna gingen ze verder met splinternieuw materiaal. Ze brengen komende maand immers een nieuw album uit dat net als de single City Of Echoes zal heten. Het nieuwe materiaal waaronder het nummer Lost In Headlights klinkt enigszins dieper, met onder meer zwaardere baslijnen. Zowel de nieuwe als de oudere songs werden overtuigend en met gevoel gebracht. Op het eind echter kreeg het optreden een deuk door een ietwat te lang gerekt laatste nummer. Het effect daarvan op het publiek? Acuut verlies van interesse. Hoewel de band de toeschouwers op het eind van dit laatste nummer vakkundig weer wekte, was de schade al geschied. Een volledig spontane en uitbundige oproep voor een bisnummer was dan ook niet echt aanwezig. Toch kreeg het publiek er nog een nummer, eentje uit de oude doos, bovenop.
Met een minimum aan show en een beheerste doch enthousiaste instelling maakte de band indruk. Een goed opgebouwd optreden van een indrukwekkende band met bijhorende muziek. Wat vraagt een concerttoeschouwer meer? Een lager volume of degelijke oordopjes, ja.