Peace - Sweet Sixteen

Botanique, Brussel, 4 maart 2015

Tienermeisjes zijn een soort apart. Ze trekken in drommen naar een bandje dat bijna niemand anders kent en aanbidden de jongens op het podium alsof ze het meest bijzondere zijn dat ze ooit hebben mogen aanschouwen. Dat de liefde daarbij doorgaans snel opgebrand is, is daarbij geen punt. En dus zijn die van Peace nu al het nieuwe The 1975.

Het publiek dat zich in de Rotonde had verzameld was grofweg in drie categorieën in te delen: de hierboven vermelde, gretige tienermeisjes, de gretige tienerjongens die niets liever wilden dan zelf ooit een Harry Koisser worden zodat de bewondering van de meisjes de hunne zou worden en de derde groep, de oude, bebaarde mannen die altijd op zoek zijn naar de volgende veelbelovende groep; die erbij stonden en ernaar bleven kijken met groeiende verbazing. Wij behoorden tot de derde groep.

De jongens en meisjes gingen tekeer; bij elk nummer dansen en springen; bij elk nummer heftiger en hoger. Jongens die met wilde armgebaren luchtgitaar speelden of in een denkbeeldige microfoon zongen. Daardoor overviel ons een sterk gevoel van melancholie, een terugverlangen naar de tijd dat je nog min of meer onbezonnen de wereld kon bestormen, dat je grootste verantwoordelijkheid een goed rapport en je belangrijkste bekommernis die zwakke wiskundetest van vorige week was.

De jongens van Peace combineren de sterktes van een aantal andere groepen. Dat ze daardoor een eigen smoel missen is daar een wrang gevolg van dat hun levensduur allicht zal beperken. In het begin van de set deed de groep vooral aan The 1975 denken met hun eenvoudige, maar aanstekelijke nummers die wel zouden varen bij een dosis zonneschijn en een gezellig samenzijn op een festivalweide.

Nummers als Lost On Me en Wraith deden nog geen klein beetje denken aan het Foals van My Number waarbij het vol tempowisselingen zittende tien minuten durende 1998 (Delicious) deed denken aan dat andere, gevaarlijkere Foals. Twee keer werd het ingetogener: bij California Daze en bij Someday, nummers waarbij je enkel maar aan Seaside van The Kooks kon denken.

Drie keer waren wij helemaal mee. Bij de huidige single I’m A Girl,  dat drijft op een uitstekende, scherpe riff; bij het gebalde Lovesick dat in zijn refrein aan het meest aanstekelijke van The Vaccines deed denken en waarbij een groepje jongens en meisjes op het podium sprongen om daar hun jeugdigheid verder te vieren; en bij het van levensvreugde barstende World Pleasure waarbij we spontaan een reclamespot voor Coca-Cola of Fanta zagen opdoemen.

Peace is, zo hebben we geleerd, een ongevaarlijke en vooral ook een slim bedachte groep. Een groep jonge gasten die een nummer schrijven dat Perfect Skin heet en “I wish I had perfect skin / I wish I was tall and thin / I wish I wore gorgeous clothes”, zingen, die steken niet onder stoelen of banken op welke doelgroep ze mikken.

Die van Peace hebben het warm water niet uitgevonden, maar ze hebben wel de harten van een gestaag groeiende horde tieners gestolen. De volgende zes tot achttien maanden zullen ze een stevige stempel drukken in het hart van menig meisje dat ervan overtuigd is dat ze de rest van haar leven met hen zal delen. En dat is veel meer dan waar wij ooit tot in staat geweest zijn.