PAUW, Stadt - Interstellaire strip

Nijdrop, Opwijk, 27 februari 2016

De banken willen de mininumrente afschaffen op ons spaargeld. Donald Trump wint voorverkiezing na voorverkiezing, maar vooral... het weekend brak aan: tijd om te ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid!

En waar konden we beter naartoe dan naar de Nijdrop in Opwijk? Daar stonden met Stadt en het Nederlandse PAUW twee bands geprogrammeerd die – om het eufemistisch uit te drukken – niet vies zijn van een trip.

Stadt komt uit Gent (en uit Wilrijk), maar het accent van Fulco Ottervanger verried dat ook zijn wortels ergens boven de Moerdijk liggen. Deze gigantische getalenteerde multi-instrumentalist is ook actief bij het jazz-collectief De Beren Gieren en dat heeft zijn gevolgen voor de sound van Stadt. Nu ja, hij is niet de enige, ook gitarist Frederik Segers, bassist Joris Cool en drummer Simon Segers hebben roots in de jazz.

Bij Stadt vermengen ze die roots met donkere, repetitieve, jaren-tachtig-elektronica en psychedelische rock. Dat pakte op hun laatste album ‘Escalators’ heel goed uit en het was dan ook vooral uit die worp dat er in de Nijdrop geplukt werd.

De band stond jammer genoeg nagenoeg volledig in het duister met enkel grondspots op de achtergrond en de letters STADT die verblindend aan- en uitfloepten als backdrop. Naast licht werden ook bindteksten zoveel mogelijk geschuwd en dus bleef er niets anders over dan de muziek om ons op te concentreren.

Het psychedelisch klinkende Be Aware deed ons even twijfelen of het toch niet PAUW was dat vermomd als Stadt stond te spelen, maar titelnummer Escalators dat als tweede in de set zat, liet van die twijfel geen spaander heel. De repetitieve synths, de dissonante klanken en het veelvuldig gebruik van de pitch hakten die professioneel aan spaanders en riepen beelden van nachtmerries op.

Die angstdromen werden verjaagd door het rustig groovende False Alarm en het bijna lieflijk klinkende Bits Of Time uit de debuutplaat, maar keerden onverrichterzake terug bij het donkere, lang uitgesponnen Voice Of The Land waarin Ottervanger een stemspelletje speelde, daarbij zijn stemgeluid door een elektronische trechter te proppen.

Het afsluitende trio vloeide naadloos in elkaar over: Public Man, Human Interferance  en Aching Not To Call leken zo een lange, ingenieuze jam waarbij het publiek op verbluffende wijze telkens op een ander been werd gezet.

Liefhebbers van simpele melodieën en pakkende teksten kwamen bij Stadt niet aan hun trekken, maar de meer avontuurlijke muziekliefhebbers aten hun bordje pap graag tot op de bodem leeg.

Een heel ander gevoel kregen we bij het nochtans minstens even psychedelische PAUW. De Nederlandse band heeft net als Stadt sinds eind 2015 een album uit en ook ‘Macrocosm Microcosm’ is een wereldplaat.

Zoals onze man al schreef in de recensie van het album: alles klopt aan deze band, de songs op de eerste plaats. Maar ook de looks van de bandleden doet denken aan die van de late jaren zestig, vroege jaren zeventig. Alleen toetsenist Eszl du Vois viel vestimentair en kapselgewijs uit de toon met zijn korte haar, zijn pornosnor en zijn cowboyhoed.

Ook PAUW werd in het donker gezet, maar de Nederlanders brachten wel visuals mee van sterren, lavalampen en andere caleidoscopische effectjes. Gelukkig werkten die enkel versterkend en niet afleidend bij de heerlijk stevige psychrock van het viertal.

Een lange instrumentale intro leidde Visions in dat nog deed dromen van bloemenkinderen in felle kleuren op witte picknicklakens temidden van frisgroen gras, maar vanaf Glare werden de gitaarspieren gerold en mocht drummer Rens Ottink zich Keith Moon wanen achter zijn kit met dubbele basdrum.

Tussendoor mocht zanger/ gitarist Brian Pots duchtig met zijn effecten spelen. Zeker voor Abyss, dat op plaat ook al vol effecten begint, leefde hij zich uit. Vanaf hier viel ook op dat du Vois visueel dan wel de vreemde eend in de bijt was, maar dat zijn Hammond en andere toetspartijen onontbeerlijk zijn in de sound van PAUW.

In die sound overigens wel plaats voor knappe melodieën zoals die van Memories. PAUW klonk vol, maar niet overvol in tegenstelling met Stadt dat toch soms wel iets teveel lagen leek te leggen.

Today Never Ends beloofde PAUW, maar na High Tide en een stomend Shambhala waarvoor Pots de blokfluit bovenhaalde, bleek dat een ­– voorspelbare – leugen. Het liedje van PAUW zelf is echter nog lang niet uit. Dat begint pas in Vlaanderen. Op 5 maart kan je ze bij ons nog eens aan het werk zien in De Warande in Turnhout: een aanrader!