Paul Weller - Een vat vol emoties
Ancienne Belgique, Brussel, 19 april 2015
Geen maatpakken deze keer. En evenmin werd dat nieuwe album helemaal gespeeld. Deze keer ging Paul Weller voor de meer conventionele aanpak.
De opkomst in de Ancienne Belgique was maar matig, wat waarschijnlijk te verklaren viel door het feit dat de man de week voordien al in Brugge had gespeeld. De ambiance echter was van bij het openingsnummer positief. Meermaals zagen wij een op leeftijd zijnde fan – al dan niet voorzien van een inmiddels achterhaalde Weller-piekhaarkop - helemaal uit de bol gaan, de traditionele vuist in de lucht, het biertje veilig in de andere hand.
Dat kon ook niet anders met een set, die het grootste deel van de nieuwe nummers bevatte, maar ook meer dan voldoende ruimte liet voor oudere nummers en vooral een eigenzinnige selectie uit het inmiddels imposante oeuvre van de man vormde. Schitterend was vooral de manier waarop er geschipperd werd tussen loungy, rockend, poppy en classic. Met een uitgebreide band, waarin vooral de percussie goed voorzien was, liet Weller de zaal nu eens achteroverleunen, dan weer alle spieren opspannen en steeds genieten.
White Sky was het nummer waarmee de set werd ingezet en liet meteen horen dat ook op de nieuwe plaat ongetwijfeld nog plaats is voor gitaren. Dat statement werd later nog meer kracht bijgezet met het vraag- en antwoordspel tussen band en frontman van Long Time. Maar evengoed zette Weller zich achter de piano voor onder meer het titelnummer van de nieuwe plaat als om aan te tonen dat er daarop ook ruimte voor nuance is.
Opvallend was de keuze voor een nummer als Into Tomorrow, dat dateert uit de periode van onmiddellijk na The Style Council, of voor obscure B-kantjes als The Old Original, dat de band trouwens naar eigen zeggen voor de eerste keer speelde. Voor de niet-doorgewinterde fan was het dan misschien zoeken naar houvast met nummers als Porcelain Gods of Peacock Suit, maar het was er zeker niet minder spannend om. Het was bijvoorbeeld genieten van Above The Clouds, ook al van net na The Style Council, maar daaraan duidelijk nog schatplichtig in de versie zoals hier gespeeld.
Zo kreeg je als toeschouwer een vat vol emoties over je uitgestort. Emoties die in drieëntwintig songs werden hoorbaar gemaakt door de goudsmid, die Weller nog steeds is. De vorm bleek deze keer helemaal van ondergeschikt belang en maakte plaats voor een gewaagde setlist, waarin eenieder zijn woede, zijn pijn en zijn liefde kwijt kon.