Paul Weller - Weller Light

Handelsbeurs, Gent, 8 november 2008

Als voorprogramma heeft hij Amy Macdonald meegebracht. Ze komt uit Schotland en wat ze tussen haar nummers vertelt, is dus grotendeels onverstaanbaar. Maar zingen kan ze wel. De jongedame heeft een vrij lage stem en speelt enkele nummers van haar pas verschenen debuut ‘This Is The Life’. Soms lijkt het alsof ze haar stem een beetje forceert, maar al bij al zijn haar nummers aangename luisterliedjes, gebracht met een soort ingehouden woede. Vooral titelsong This Is The Life en de cover van The Killers’ Mrs. Brightside blijven hangen.

Gent werd uitgekozen als eerste halte voor de akoestische tour die Paul Weller met geestesverwant Steve Craddock doet doorheen Europa. Voor Craddock is het werk van Weller niet echt nieuw. Hij speelde al op enkele van zijn soloalbums en houdt er daarnaast een eigen groep (Ocean Colour Scene) op na. Maar die groep verdwijnt nu even naar de achtergrond voor een aantal shows met de voormalige frontman van The Jam en The Style Council.

Een doorgewinterd muzikant als Weller kan zonder enig probleem zijn zenuwen onder controle houden en het publiek krijgt dus een doorsnede uit bijna dertig jaar muziek. Met On A Misty Morning wordt de dans geopend. Meteen valt op dat de twee muzikanten mekaar blindelings vinden. Weller beperkt zich tot het ritmegitaarwerk, terwijl Craddock de accenten legt. Dat levert soms innig mooie resultaten op, die de toeschouwer op het puntje van de denkbeeldige stoel houden.

Af en toe haalt Craddock ook een elektrische gitaar boven, zoals bijvoorbeeld voor Pan. Soms wordt een nummer dan bluesy. De volgende keer wordt er gerockt. En altijd is er die doordringende stem. Soms kijkt Weller met intense blik de zaal in, soms sluit hij de ogen en voel je de passie zinderen in de zaal. Ook op piano is er die intense samenwerking: Weller op de klassieke piano en Craddock op synthesizer.

Het tweede deel van de show begint wel heel erg origineel wanneer beide muzikanten zich haasten om op het podium een sigaretje op te steken. “The next song is called Smoking”, grapt Craddock, waarop Weller terloops “It will last about ten minutes”. Dit tafereeltje typeert de ontspannen sfeer en met Down In The Seine dat naadloos overgaat in Catch Me blijkt dat de heren zich prima amuseren met deze Weller-light-versie. En ook de onvermijdelijke cover van Rose Royce’s Wishing On A Star mag uiteraard niet ontbreken.

Maar dan is het mooi geweest. Het dolenthousiaste publiek slaagt er niet in om de heren een tweede keer terug tevoorschijn te toveren. Dat was ook niet nodig. Het was ook zo een perfect optreden, dat aantoont dat de grijze haren die dezer dagen de kruin van Weller tooien helemaal niet in de weg staan van de kwaliteitsmuziek die Weller al zijn hele loopbaan maakt.