Paul Weller - Op het scherp van de snee
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
Het voorprogramma, Moke, mocht maar een half uurtje spelen en dat vonden we eigenlijk wel jammer. Hun kruising tussen Suede en Oasis viel erg in de smaak. Geen originele of vernieuwende sound, maar wel goed gebracht en met een paar knappe songs. Britpopfanaten, hou ze in de gaten. Na een half uurtje roadies kijken doofde het zaallicht en Weller zette de beuk er in met 22 Dreams. Push It Along, ook uit de nieuwe plaat, begon met wat onnozele elektronicasamples. Gelukkig duurde dat niet lang en al snel sneden en ronkten de gitaren als vanouds. En we kunnen alvast verklappen dat het optreden ondanks de effectjes en samples hier en daar toch erg vintage Weller was. Wat wij al vermoedden, werd bewaarheid: de talrijke songs uit '22 dreams' die de revue passeerden, klonken stukken beter in een klassiek Paul Wellerarrangement. Sea Spray was even een geeuwmoment, Bright Star blijft een doorslagje van Willy Deville, en bij het trage Empty Ring hadden alle instrumenten toch ietsje stiller mogen staan. "That was a bit out of tune" zei Weller, maar een kniesoor die daarop lette. Black River kon ons live evenmin boeien als op de plaat. Dat konden wij prompt vergeten en vergeven, want vanaf Have You Made Up Your Mind was het weer springen en stampen geblazen en het prachtig opgebouwde Porcelain Gods mocht er zeker zijn. Picking Up Sticks viel daarna zelfs een beetje dunnetjes uit. Toch was Weller duidelijk op dreef en ook de lichtman had z'n dagje. De belichting was even snel en vinnig als Wellers band en volgde perfect de songs. Knap, en zelden gezien, tenzij misschien bij de grote stadionrockers. Eerdergenoemd licht doofde even zodat de roadies discreet drie barkrukken op het podium konden zetten, en de doorwinterde concertganger weet dan dat het tijd is voor "De Akoestische Set". Zelfs de drummer nam een gitaar ter hand. Na alle elektrische geweld was het wel weer even wennen aan het lijzigere tempo. De drummer en de bassist mochten elk een strofe van Brand New Start zingen en dat viel tegen alle verwachtingen in best mee. Mooi. Weg barkrukken, en laat de elektrische gitaren, de achtsnarige bas en de drums maar weer aanrukken. Met Echoes Round the Sun en Come On/Let's Go kon de band zich nog eens afreageren en de instrumenten afbeulen, en met een simpel "Thank you very much" verlieten Weller en de zijnen het podium. Het was even wachten op de drie bisnummers, maar een erg mooi You Do Something To Me was het wachten waard. Met een eigenzinnige maar respectvolle versie van All You Need is Love trok Weller een definitieve streep onder het optreden. Weller slaagde er wonderwel in om schoonheidsfoutjes of iets te langdradige songs onmiddellijk te doen vergeten met snel en messcherp werk. Soms klonk het zelfs alsof The Stooges op het podium stonden. Op andere momenten konden de soms lang uitgesponnen pseudo-jams ons tegen alle verwachtingen in mateloos boeien. Een ding is zeker: '22 Dreams' doet ondertussen dienst als onderzetter voor trappistglazen, maar moest er van deze tournee een live-CD komen dan krijgt die een ereplaatsje. Dit was alles wat wij van Paul Weller verwachtten.
