Paul Simon - Polé Polé Nationaal

Vorst Nationaal, Brussel, 8 november 2008

Simon en zijn zevenkoppige band worden enthousiast onthaald door een zittend maar geenszins statisch publiek. Al van bij de eerste gitaarriedel wanen we ons op een wereldmuziekfestival. Simon, in een zomers knalgeel hemd en met een koddig hoedje, verrast met de opener Gumboots. Het zal zeker niet het enige minder bekende nummer worden van dit optreden. Simon gesticuleert en dirigeert druk, en zijn gitaarspel komt op de laatste plaats. Niet erg, met twee erg goeie gitaristen in de backing band. Ons oog valt vooral op de twee multi-instrumentalisten achteraan het podium. Elke keer als wij met onze ogen knipperen hebben ze een ander instrument vast, en of je er nu op moet blazen, aan moet trekken, op moet tokkelen of op moet slaan, ze laten het klinken zoals het hoort. De muzikanten knipogen en glimlachen breed, en de zaal geniet. Noblesse oblige. Na vier nummers mag Mrs. Robinson eens langskomen. Simon zet het nummer wel volledig naar zijn hand, waardoor het ons meer aan Cecilia deed denken. Een paar mooie ballads volgen, maar zelfs Slip Slidin' Away houdt ons toch niet op het puntje van onze stoel. Van Simon verwachten we geen woeste strapatsen, gebulder of getier op het podium, maar als hij onder luid applaus Me and Julio Down By The School Yard inzet komt er toch gevaarlijk veel schwung in de zaak. Na The Teacher zoekt de band even de backstage op, en zet Simon solo The Sound of Silence in. Meer dan twee noten heeft het publiek niet nodig om in een staande ovatie uit te barsten. Daarna valt een gewijde stilte en krijgt Simon rustig de tijd om het nummer alle eer aan te doen. Op het gevaar af voor nostalgische zeur versleten te worden, noteerden wij deze klassieker toch als hoogtepunt van het optreden. Daarna is het weer volle bak Polé Polé, inclusief enthousiast meeklappend publiek en heupwiegende dames. Sommige heupen belemmeren grof geschat het zicht van vier personen naast elkaar, maar dit terzijde. The Only Living Boy in New York toont zich ingetogen aan het publiek, Paul neemt ons mee naar Graceland, en met Diamonds on the Soles of Her Shoes verlaten Simon en de band onder uitzinnig applaus het podium. Een onvermijdelijke dubbele bisronde brengt nog een paar kaskrakers: Still Crazy After All These Years, You Can Call Me Al, The Boxer en Late in The Evening. Weinig verrassingen hier, wel veel ambiance. Gek, hoe een optreden dat voor de helft uit quasi onbekende nummers bestaat, toch twee uur lang voor spetterende ambiance kan zorgen. Simon is nog steeds een sterk songschrijver. Hoewel zijn muzikanten zich niet lieten betrappen op vedette-allures of muzikaal vuurwerk, werden alle songs degelijk en met overgave gebracht. Als het weer even zonnig wou zijn als Simon's muziek, kon de zomer beginnen.