Paul Carrack - Geloof in eigen kunnen
De Roma, 9 mei 2017
Het buikje kan hij moeilijk wegsteken en de grijze haren verstopt hij steevast onder een hoed, maar die stem blijft toch een uniek gegeven.
Tot onze grote verwondering was de opkomst voor Paul Carrack in De Roma meer dan behoorlijk; in die mate dat zelfs het balkon misschien niet overvol, maar toch goed gevuld was. Niet dat de man dat niet waard zou zijn, maar onder eigen naam is zijn output toch, op enkele uitzonderingen na, altijd wat onderbelicht gebleven. Hij maakte vooral naam met zijn stem en – zeker niet te vergeten - zijn schrijfkunsten onder de noemer van bands als Squeeze of Mike + The Mechanics, het vehikel van Mike Rutherford van Genesis, en dan durft men de individuen in zo’n band al eens over het hoofd zien. Niet in België dus.
Wat meteen opviel, was de werkelijk uitstekende en ook uitgebreide band die hij bij zich had. De muziek was dan ook tot in de puntjes verzorgd en liet Carracks stem nog beter uit de verf komen. Daarvoor had hij niet één, maar zowaar twee drummers bij zich waaronder ook zijn zoon Jack Carrack. Daarnaast werd het geheel rijkelijk opgeluisterd met onder meer sax, melodica, toetsen en orgel. Elk van de bandleden keeg ook een moment de gloire toebedeeld; oubollig misschien, maar eerder subtiel gebracht en nergens echt storend.
Muzikaal was de set min of meer voorspelbaar, maar de nieuwe nummers, waarin Carrack de countrysoul verkent, misstonden niet als aanloop naar het oudere hitmateriaal. En “the man with the golden voice” was ook best bereid om, tot groot jolijt van het publiek, een nummer als Dedicated in de set te steken; een song, die in de lage landen wel gesmaakt werd, maar in Engeland amper potten brak. Uitstapjes naar de jazz werden trouwens ook al niet geschuwd in liedjes als Better Than Nothing en Bet Your Life waarin lekker gejamd werd. Carrack bewees daar trouwens ook prima overweg te kunnen met gitaar, piano en orgel.
Vooral het tussendoortje waarbij Carrack met bassist en drummer in beknopte bezetting enkele nummers speelden, werd door ons bijzonder gesmaakt. Het maakte van Into The Mystic en The Only One hoogtepunten in een sowieso al gesmaakte show. En uiteraard was het snoepen van de stem van de meester in een vocaal toch eerder atypisch Tempted en zorgde het weliswaar pathetische The Living Years met de hele band als koor toch ongewild voor kippenvel.
Het was de aanleiding naar een meezingfeestje dat het met de basintro van Papa Was A Rolling Stone ingeleide How Long en de daaropvolgende bisnummers Over My Shoulder en Marvin Gayes What’s Going On werd. Carrack schudde trouwens bijzonder genereus handjes en was graag bereid tot selfies met de fans, die inmiddels uit de stoelen en tot aan het podium waren gekomen.
De leeftijd van Paul Carrack heeft blijkbaar weinig invloed op zijn stem, hoewel hij die hier en daar wel met de nodige omzichtigheid – of zelfkennis, zo je wil – behandelde. Hoe dan ook was dit een aangename show, die nergens echt wegzakte in nostalgie, maar eerder het eigen kunnen mooi etaleerde.