Patti Smith - Ik praat tegen jou
Rivierenhof, 1 augustus 2017 - 2 augustus 2017
Hoewel de promotekstjes over Patti Smith erg vaak blijven hangen bij Because The Night, Gloria en People Have The Power - niet toevallig het afsluitende trio van dit optreden - blijft ze vooral een eigenzinnige artieste op zeldzaam niveau. Ze weet nog steeds perfect de dunne grens te bewandelen naast te navelstaarderig en te prekerig. Met haar "abnormal band" - de drummer was een invaller - overtuigde ze een uitverkocht Rivierenhof.
Na de ingetogen opener Wing volgde een intens Dancing Barefoot. U2 coverde het ooit, toen Bono nog een stem had. Smith bewees dat haar stem nog niks aan zeggingskracht en schoonheid had ingeboet. En nu we toch adjectieven aan songtitels koppelen, past er niks beter dan "betoverend" bij Ghost Dance.
In My Blakean Year kon ons dan weer minder bekoren, zeker met het voorafbabbeltje over wie William Blake juist was. Kijk, ofwel lees je dan een pakkend vers voor uit 's mans oeuvre, ofwel ga je ervan uit dat het kunstzinnig onderlegde of koketterend links-intellectueel deel van je publiek 'm wel kent en dat diegenen die enkel voor de bisnummers komen wellicht nog nooit een dichtbundel geroken hebben en dat ook niet meer gaan doen.
Dat verzen voorlezen kwam er vlak daarna met het van achtergrondmuziek voorziene gedicht Tarkovsky - nadat het boek na enige hilariteit zijn weg naar het podium had gevonden. Beneath The Southern Cross werd opgedragen aan de net overleden Sam Shepard en kreeg een zeer doorvoelde uitvoering mee. De band - met Smith's zoon op gitaar - zorgde niet bepaald voor muzikaal vuurwerk maar wel voor een degelijke ondersteuning. De vinnigheid van platen als 'Easter' zit al lang niet meer in de klank van Smith's bands, en ergens betreuren we dat wel.
Bij een song als Peaceable Kingdom kwam een dergelijke rustige band dan wel weer tot zijn recht, en in een moment van ontroering kregen we niet meer dan "schoon" uit onze pen gewrongen. Met Summer Cannibals en Pissing in a River kwam er nog wat meer tempo en intensiteit in de setlist, en de tekstflard "don't turn your back now 'cause I'm talking to you" vatte voor ons het optreden heel goed samen.
Bij Smiths uitroepen als "the people rule" of "Feel your freedom... we can do anything" fronsen we dan wel weer de wenkbrauwen, want als we zo eens naar dat grijzende publiek keken dat rook naar Rotary en menopauze, dan weten we dat we naar een generatie kijken die al veertig jaar te horen krijgt dat ze de macht heeft en dat ze alles kan zijn wat ze wil, en de wereld toch niet bepaald in de juiste richting schijnt te sturen. Terwijl dat publiek dus lustig rechtstaand meezingt dat people the power hebben, denken wij: "ja, en dan stemmen ze voor Trump".
De grote kleppers konden ons dus iets minder boeien dan de verborgen pareltjes, maar Patti Smith wist toch van begin tot eind te beklijven. Klasse.