Patti Smith - Brandstof voor het leven
Ancienne Belgique, Brussel, 29 oktober 2015
Het spelen van integrale albums, van voor naar achter, is dikwijls een riskante zaak. In het geval van ‘Horses’ van Patti Smith, dit jaar maar liefst veertig (40!) jaar oud, wist je al op voorhand dat het risico op een flop erg laag ging zijn. Op Rock Werchter eerder dit jaar heeft ze als bomma van het festival vakkundig al de concurrentie naar huis geknald met datzelfde album en in de Ancienne Belgique kwam ze die zegetocht nog eens fijntjes overdoen.
Voorprogramma’s, indrukwekkende lichtshows, gigantische doeken met haar naam erop, Patti Smith heeft het nooit nodig gehad en ook vandaag is dat niet anders. Rock-’n-roll, dat is het enige wat telt en wanneer haar uitstekende band (waarvan gitarist Lenny Kaye en drummer Jay Dee Daugherty er veertig jaar geleden ook al bij waren) na het voordragen van het gedicht Compacted Awareness, Gloria inzet, weet je al meteen dat het vandaag niet anders zal zijn. De opbouw van dit machtige Them-anthem deed de spanning in de zaal meteen stijgen, al kwam het nog niet tot een kookpunt.
Dat kookpunt zou ook nog wel een hele tijd uitblijven. Aan Smith lag het niet, want de negenenzestig jarige punkgodin was in topvorm en veel helderder bij stem dan afgelopen zomer. Ook aan het geluid klopte werkelijk alles. Het publiek bleef er aanvankelijk maar wat mak bij staan. Smith werd op handen gedragen, daar niet van, en de onnozele verzoekjes en Patti, I love you's weerklonken zoals steeds veelvuldig, maar die broeierige hyperactiviteit die haar muziek live teweeg brengt, sloeg niet meteen over.
Nu, Redondo Beach, met die nochtans heerlijk reggae-vibe, werkte die ook niet echt in de hand. Idem voor Kimberly of Break It Up. Nochtans uitstekende versies, maar het waren Free Money en vooral dat geweldig opgebouwde en eeuwig uitgesponnen Land dat wat uitbundiger onthaald werden. Zeker wanneer in die laatste Gloria afgewerkt werd. Toen ze tijdens het laatste nummer van de plaat (die Smith halfweg symbolisch had omgedraaid), Eligie, een waslijst van overledenen overliep, waarvan velen ooit deel uitmaakten van haar leven, liep er even een koude rilling over onze rug. Toen ze later in het bisnummer My Generation “I’m fucking old and I’m gonna get fucking older” brulde, waren we alweer gerustgesteld.
Na ‘Horses’ leek het alsof er weer even ademgehaald kon worden en kregen we een korte best-of die weinig verrassend was, maar wel steengoed. Dancing Barefoot trok dat tweede deel langzaam op gang, maar met het daaropvolgende intermezzo van de band, wat meteen een eerbetoon werd aan The Velvet Underground, werd er lekker ouderwets gerockt en zo werd na een haast bombastisch Beneath the Southern Cross en het verplichte Because the Night ook afgesloten. Banga deed de hele zaal huilen als wolven, toch een verdienste als je bedenkt dat de meerderheid Smith toch al enkele decennia moet volgen (ook al zagen we nog opvallend veel potentiële kleinkinderen van de dame in de zaal).
People Have the Power deed ons weer even geloven dat we inderdaad zelf het verschil kunnen maken. Smith brult haar boodschap van vrijheid en individuele kracht om de wereld te veranderen nog steeds met even veel overtuiging, dat je niet anders kon dan er nieuwe energie van opdoen.
My Generation, de cover van The Who, die ook later op ‘Horses’ afsloot en waarbij ze zoals steeds alle snaren van haar gitaar trok, maakte een mooi, chaotisch einde aan alweer een kleine overwinning. In alle euforie die uiteindelijk toch in de zaal ontstaan was, maakten we onszelf de belofte dat we nooit nog een concert van Smith in België zouden missen. Deze twee uur waren weer uitstekende brandstof voor het leven.