Patrick Wolf - Intiem feest

Ancienne Belgique, Brussel, 1 november 2012

Het is tien jaar geleden dat de wereld voor het eerst van Patrick Wolf hoorde en dat moest gevierd worden. In plaats van een suffe Best Of te releasen, bracht Wolf onlangs ‘Sundark And Riverlight’ uit, een dubbelaar waarop hij een doorsnede uit zijn ondertussen uitgebreide en eclectische oeuvre herwerkt in akoestische vorm en hier en daar zelfs tekstueel aanpast aan deze tijd. Daarbij hoort ook een akoestische tour die hem langs de AB bracht. Een uitbundig feest werd het ook daar evenwel niet.

Dat was ook niet moeilijk want de hele zaal was tot tribune omgetoverd. Opvallend genoeg waren er nog erg veel vrije plaatsen. Zeker toen de Engelse celliste Abi Wade het podium opkwam, was de zaal nog akelig leeg. Zij had de ondankbare taak om het publiek “op te warmen”, maar vanwege haar verfrissende aanpak lukte dat toch.

Haar cello was namelijk niet enkel een cello, maar ook een uitstekend percussie-instrument dat op alle mogelijke plaatsen en manieren bespeeld werd. Ook het nummer achter de piano klonk knap en het was duidelijk dat Wade over een paar indrukwekkende stembanden beschikt. Nu komt het er enkel nog op aan om die ook voluit te gebruiken.

Dat is iets waar Patrick Wolf nooit problemen mee gehad heeft. Al van bij opener London (uit zijn eerste plaat ‘Lycanthropy’) trok hij zijn keelgat helemaal open en werd het duidelijk dat deze avond vooral rond dit ene, wonderlijke instrument - zijn stem - zou draaien.

Die stem werd meestal begeleid door de piano en occasioneel door ukelele of harp. Het merendeel van de nummers bracht Wolf solo, waardoor niet enkel zijn stem, maar ook de teksten veel beter uit de verf kwamen.

Ontdaan van hun muzikale franjes, klonken nummers als House Of Hard Times plots niet meer zo opgewekt en Oblivion klonk zelfs hartverscheurend. Het waren echter de nummers uit zijn tweede plaat ‘Wind In The Wires’ die de meeste indruk maakten: Tristan bijvoorbeeld, of The Libertine met enkel een accordeon als begeleiding.

Tijdens het nochtans knappe This Weather vergat Wolf zijn tekst, maar dat maakte hij meteen goed door zijn charme. Pas dan leek hij ook echt los te komen. Alsof hij daarvoor vast zat in een zware melancholische bui.

Het leek daardoor ook alsof er iets ontbrak vanavond. Niet het barokke kleed waarin zijn nummers normaal gezien zitten, want hij bewees al talloze keren dat zijn songs stevig genoeg zijn om dat kleed thuis te laten. Het was Wolf zelf die iets te terughoudend was.

Met het aan Brussel (waar volgens Wolf bij elk optreden wel iets misloopt) opgedragen The City keerde het tij pas en de bissen Can’t Help Falling In Love (van Elvis Presley) en The Magic Position lieten een Patrick Wolf zien zoals we die wat meer hadden willen zien, die de zwaarte af en toe uit de set had kunnen halen.

Geen weergaloos optreden dus en al zeker geen voer voor leken, maar wel een aanpak die ervoor gezorgd heeft dat we zin kregen om al zijn oude platen te herontdekken.