Patrick Watson - Een vrolijke, experimentele speeltuin

Ancienne Belgique, Brussel, 28 oktober 2012

Een concert van Patrick Watson is als een film zonder beeld. Een film waarin alle mogelijke emoties aan bod komen. Meestal wordt het dan een mengeling tussen een drama en een komedie. Afhankelijk van Watsons stemming helt het meer over naar één van de twee genres. Hier was dat richting komedie.

Beginnen werd er gedaan in het pikdonker. Watson kroop in alle stilte achter zijn piano en zette Lighthouse in. Vervolgens druppelde zijn vijfkoppige band ook het podium op om het nummer halfweg met een ongekende kracht te doen openbarsten. Het werd snel duidelijk dat Watson grootser en bij momenten zelfs bombastischer dan ooit ging klinken.

Het daaropvolgende Blackwind nam echter al meteen wat gas terug en hier lieten Watson en zijn uitstekende band een speeltuin van geluidjes ontstaan. Die speeltuin bleef gedurende het hele concert open, maar het was toch Watsons stem die weer de hoofdrol wegkaapte. In het verleden werd Watson nogal eens vergeleken met Jeff Buckley, maar vanavond klonk hij toch vooral als Patrick Watson. Ook die experimentele speeltuin droeg daar zeker toe bij.

Na een ingetogen Quiet Crowd kwam de steeds beter geluimde (en meer whisky drinkende) Watson op de rand van het podium staan om daar samen met zijn gitarist een kippenvelversie van Man Like You te brengen. Op dit moment beseften we dat het wel eens een magische avond kon worden.

Bij het daaropvolgende Into Giants werd het dat ook. Dit nummer werd door de voltallige band rond één micro gebracht en klonk verre van perfect, maar oh zo echt. Die echtheid typeert Watson. Hij lijkt vooral zelf veel plezier te hebben op het podium, getuige zijn bij momenten erg uitbundig gelach tijdens en tussen bepaalde songs.

Watson sloot geen compromissen en maakte het zijn publiek niet steeds gemakkelijk. Zo kreeg publiekslieveling Luscious Life een behoorlijk stevige rockversie mee en leek het alsof hij Big Bird In A Small Cage gewoon thuis op zijn piano een beetje zat te oefenen.

Ondertussen vertelde de vrolijke Canadees honderduit (in het Frans) over vanalles en nog wat, maar leek niet te begrijpen dat de helft van de zaal er geen woord van verstond. Dit deerde hem niet in het minst.

Naar het einde van de set kregen we nog ongelofelijke versies van Where the Wild Things Are en Adventures In Your Own Backyard. Die twee nummers leken alle kanten uit te gaan, maar vertelden tegelijk wel een mooi verhaal. Twee nummers ook die perfect illustreren in welke speeltuin Watson opereert.

Als finale kregen we een midden in het publiek gebracht Man Under the Sea, wat eens te meer bewees dat Watson ook maar gewoon een rare kwiet is zoals u of ons.