Patrick Watson - Alle vragen beantwoord

Botanique, Brussel, 30 april 2012

Wie Patrick Watson tijdens zijn vorige tournee aan het werk zag, wist dat hij zich aan iets kon verwachten. Maar wat dat dan precies zou worden, was voor iedereen een vraagteken. En de twee grote, ronde dingen en de harp op het podium, riepen bij aanvang ook al meer vragen op dan er beantwoord werden.

Gelukkig werd een deel van het antwoord al meteen gegeven door The Barr Brothers. Dit kwartet uit Montréal had namelijk niet alleen zelf in elkaar geknutselde snaarinstrumenten en een fietsvelg als cimbaal bij zich, ook de harp was een belangrijke factor.

Het resultaat klonk een beetje als een kruising van The Avett Brothers met – jawel – Patrick Watson. Hun songs werden mooi gekaderd binnen de country, met de nodige ruimte voor experiment. Wie zich kan vinden in (een van) beide bands, zal ongetwijfeld ook kunnen genieten van dit gezelschap.

Maar staar u vooral niet blind op die vergelijkingen, want wij zagen ook een nummer dat gebaseerd was op slidegitaar en hoorden zelfs een wat weggewaaide Neil Young-solo. Je kan hiermee dus heel wat kanten uit.

Die laatste stelling geldt eveneens voor Patrick Watson. Ook zij wagen zich al eens buiten de afgebakende paadjes van de rock-‘n-roll, al blijkt dat iets minder op hun laatste plaat.

Lighthouse was de logische opener, en elk van de bandleden zette het thema extra luister bij met aan hun vingers bevestigde zaklampjes. Meteen bleek ook dat de uit de kluiten gewassen en rechtop gemonteerde kegels fungeerden als middelen voor het lichtspel, hetgeen vooral tijdens afsluiter The Storm werd geaccentueerd.

Tijdens The Quiet Crowd bleek dat in die kegels ook beelden geprojecteerd werden op verschillende schermen, waardoor een zeker 3D-effect werd gecreëerd. Deze band probeert duidelijk steeds opnieuw te verrassen, en was daar ook nu weer mooi in geslaagd.

Uiteraard hadden deze heren (en violiste Melanie Blair) hun muziek tot in de puntjes uitgewerkt voor hun shows, liet frontman Watson zijn handjes weer op die typische manier fladderen en spaarde Simon Angell, die door een beenkwetsuur aan zijn stoeltje was gekluisterd, in Step Out For A While zijn gitaar niet in een soort solo, die ook Annie Clark van St. Vincent niet zou misstaan.

Jammer was wel dat de magie af en toe werd verjaagd door wat technische problemen. De gezamenlijke microfoon weigerde af en toe dienst tijdens Words In The Fire en Into Giants, dat akoestisch werd ingezet en uiteindelijk elektrisch openbloeide. En af en toe leek er wat stof te zitten op een of andere stem.

Maar dat werd uiteindelijk bijna letterlijk weggelachen door een bijzonder goedgeluimde Watson, en het publiek vergat het al helemaal bij prachtige versies van Morning Sheets en The Storm.

In de toegift kregen de inmiddels helemaal weggesmolten toeschouwers naast een rol als achtergrondzangers in een mooie soloversie van The Great Escape ook nog een extra song. Fred Is My Friend werd geschreven door een blinde Brusselse jongeman, die het zelf mocht spelen op piano terwijl Watson zong.

Het was niet perfect daar in de Botanique, maar het concert van Patrick Watson gaf elk van de aanwezige fans wel het idee dat hij iets unieks had meegemaakt en dat uiteindelijk toch alle vragen waren beantwoord.