Patrick Watson - In hogere sferen
Ancienne Belgique, Brussel, 15 november 2009
Op maandag 24 februari zakte Patrick Watson met zijn band vanuit Canada af naar Brussel om het beste van zijn muzikaal talent te laten horen. Wij lieten die kans niet liggen en gingen hem bekijken in de gezellige miniclub van de Ancienne Belgique. Een ervaring die we nooit zullen vergeten en waarvan je de nagenietende glimlach op ons gezicht nog steeds kan bespeuren.
Voicst zette de avond in met een stevige, dansbare rocksound, helemaal het tegenovergestelde van wat we later op de avond van Watson te horen zouden krijgen. Het opkomend Amsterdams talent verraste ons met krachtige nummers waarin saxofoons en trompetten de swingende noten verzorgden.
De man achter het elektronisch klankbord had er alvast veel plezier in en beleefde de set hevig hoofdschuddend door. Ook het publiek bewoog na een tijdje mee en het applaus werd song na song luider. Het enige teleurstellende feit was dat hun nummers net iets te abrupt eindigden. Aanstekelijke refreinen zoals in Everyday I Work On The Road en A Year And A Bit mochten gerust wat vaker herhaald worden.
De man achter het elektronisch klankbord had er alvast veel plezier in en beleefde de set hevig hoofdschuddend door. Ook het publiek bewoog na een tijdje mee en het applaus werd song na song luider. Het enige teleurstellende feit was dat hun nummers net iets te abrupt eindigden. Aanstekelijke refreinen zoals in Everyday I Work On The Road en A Year And A Bit mochten gerust wat vaker herhaald worden.
Hoewel Voicst een heel ander genre bracht, hadden ze toch iets gemeen met main act Patrick Watson. Beide groepen probeerden de Franstaligen onder ons gunstig te stemmen met enkele fantastische uitdrukkingen als “le numéro finalement” en uitspraken als “excellijn” als ze excellent bedoelden.
Vanuit de nauw gestructureerde songs van Voicst belandden we in de muzische chaos van Patrick Watson. Een chaos waar Watson zo in opging, dat hij erin slaagde een zwarte pianotoets af te breken. De nummers zijn in hun geheel niet te vatten als je er maar één keer naar kan luisteren, maar dat belet niet dat je puur genot ervaart op het moment zelf. Er zit zoveel variatie in de songs. Bij sommige stukken dommel je bijna in omdat ze je in een hogere dromerige sfeer brengen. Net voor je ogen toevallen, schudt de band je echter weer wakker met een intens interval.
De AB-club is klein en daar heeft de band dan ook volop gebruik van gemaakt voor gezellige interactie. Op een bepaald moment mocht het publiek beslissen welke song ze eerst zouden spelen: Storm of Midnight Expres, twee muzikale hoogtepunten van de avond.
Onder het motto "Doe eens lekker gek." wou hij dat alle lichten werden gedoofd want “I hate that fucking shit man.” De ballad The Great escape kunnen we dan ook als het intiemste nummer omschrijven. Daarna sloeg zijn hoofd helemaal op hol wanneer hij een stoel vastgreep en die midden in het publiek plaatste om een akoestisch nummer te spelen. Om het met een woordspeling te zeggen: een nummer dat iedereen ‘Close To Paradise’ bracht.
Na deze avond kunnen we één ding met zekerheid zeggen: Patrick Watson heeft niet veel speciale effecten nodig om schitterende muziek te maken. Hij is er gewoon één op zich.
Onder het motto "Doe eens lekker gek." wou hij dat alle lichten werden gedoofd want “I hate that fucking shit man.” De ballad The Great escape kunnen we dan ook als het intiemste nummer omschrijven. Daarna sloeg zijn hoofd helemaal op hol wanneer hij een stoel vastgreep en die midden in het publiek plaatste om een akoestisch nummer te spelen. Om het met een woordspeling te zeggen: een nummer dat iedereen ‘Close To Paradise’ bracht.
Na deze avond kunnen we één ding met zekerheid zeggen: Patrick Watson heeft niet veel speciale effecten nodig om schitterende muziek te maken. Hij is er gewoon één op zich.
15 november 2009