Pat Metheny - De meester en zijn midas touch

De Roma, 8 november 2017

Zwart-wit gestreept shirt, kamerbrede glimlach, een beige Ibanez-jazzgitaar om de nek; de tijd lijkt geen vat te hebben op Pat Metheny, nu drieënzestig. De haardos wordt dan wel grijzer en stugger, de vingers spelen vinniger en gevoeliger dan ooit. Een andere conclusie kon je niet trekken na zijn doortocht in De Roma.  

Waarom zou je een muzikant als Pat Metheny nog lastigvallen met een recensie? Metheny ademt zelfs niet zomaar muziek, hij IS muziek en spreekt in melodieën. Zijn handen vertalen realtime wat er zich afspeelt in zijn rechterhersenhelft. Je kunt klagen omdat hij je favoriete song niet speelde, maar nooit over de intensiteit van het spel.

De Midwesterner uit Missouri noemde zijn songs affectief tunes ("toens"). Daar straalde oprechte bescheidenheid af. Want die tunes zijn niet zelden juwelen. Metheny trakteerde De Roma op een royale graai uit zijn kluis. Van het hypercomplexe, supersonische Go Get It tot de herfstige minisymfonie Tell Her You Saw Me (‘Secret Story’). Van meditatieve passages tot verschroeiende pieken met de gitaarsynthesizer.

Tijdens het concert van ruim tweeënhalf uur waagde Metheny zich meermaals alleen op de bühne. Hij begon met een hypnotiserende ouverture op zijn tweeënveertigsnarige Pikasso-gitaar en bracht ook de akoestische medley die al een tijdje meedraait in de set. Een muzikale aquarel met onder meer Phase Dance (van het eerste album van de Pat Metheny Group), publiekshit Minuano Six Eight, Bowie-hit This Is Not America en Omaha Celebration, van Metheny’s ECM-debuut met Jaco Pastorius uit 1976.

Toch is Metheny niet op solotournee. Hij liet zich in De Roma bijstaan door een verfrissend trio met bassiste Linda Oh, pianist Gwilym Simcock en zijn lievelingsdrummer Antonio Sánchez, de man achter de bekroonde soundtrack van Iñárritu’s ‘Birdman’. Metheny ging met ieder van hen het duel of de dans aan. En alle drie kregen ze verdiende momenten in de schijnwerpers. Vooral Sánchez deed met tegendraadse impro’s een hoop benen in de zaal spastisch meeschudden.

De sound in de zaal was een ander paar mouwen. Hoewel bas en piano fris voor de dag kwamen tijdens de solo's, verdronken ze tijdens de begeleiding. Metheny’s Ibanez klonk vaak onaangenaam scherp in het middenregister. En Sánchez’ subtiel beroerde drums leken wel onversterkt de zaal ingejaagd te worden. Gelukkig stabiliseerde het geluid na een tijd; of was het ons gehoor?

De Antwerpse ontmoeting met de meester en zijn midas touch was er in elk geval weer één om in te lijsten. De mooie setting van De Roma, waar oude foto’s en posters herinneren aan het rijke jazzverleden van de zaal, was bonus. Monumentaal dus, op bijna alle vlakken.