Pascale Picard - Duizend schitterende smoelen

Ancienne Belgique, Brussel, 28 oktober 2009

Je zit met gefronste wenkbrauwen voor jouw scherm? Terecht dat deze band geen belletje doet rinkelen. Deze Canadezen zijn veeleer bekend bij de Franstalige media dan in het noorden van Europa. Maar met drie zeer knappe muzikanten, een nasale VV Brownstem en talrijke expressieve bekken heeft Pascale Picard alle troeven in handen om snel op andere podia te verschijnen. Een kop om te volgen dus.

Nog een band om in het oog te houden is Puggy. Met een Londense zanger, die overigens iets weg heeft van een Gabriel Rios met lange haren, een Zweedse drummer en een Franse bassist klinken ze veel aangenamer dan de naam op zich doet vermoeden. Zuiderse gitaarritmes worden gecombineerd met sterke samenzang. Stille intermezzo’s volgen snelle rockgedeelten op. Het resultaat is een geslaagde coherentie van The Killers en Jason Mraz.

Ook bij de hoofdact zien we verschillende persoonlijkheden. In Pascale Picard huist een klein kind, een opstandige puber en een elegante vrouw. Bij het eerste nummer, Sorry, zie je een knappe dame, maar al snel merk je dat de ankertattoo op haar rechterarm er niet zo maar staat. Het is een waarschuwing die aankondigt dat ze wel degelijk rock-’n-roll is.

Haar puberale gedrag vind je dan ook in de rest van het concert terug. Van sigaretten roken op het podium tot bier uitdelen aan het publiek. Van de zotste smoelen trekken tot honderduit ratelen tussen de nummers door. En bij de bisnummers laat Picard het kind helemaal in zich los en verschijnt ze als Batwoman.

Ondanks het aarzelend begin, werpt de Canadese zangeres haar mantel van onschuld toch snel af. That’s The Matter, Annoying en When At The End zijn stevige rocksongs die Picard hard en snel, maar helaas vrij onverstaanbaar zingt. Ze beschikt over een prachtige, nasale stem waarmee ze ook nog eens ferm kan uithalen. Maar soms wil de vrouw net iets te snel razen waardoor het effect van haar zanglijn verloren gaat. Logisch dus dat de hoogtepunten net de tragere popliedjes à la Gate 22 en Smiling zijn.

Pascale Picard heeft slechts één cd uitgebracht, hetgeen het moeilijk maakt om origineel uit te pakken. Daar slaagt ze toch bijzonder goed in door twee jamsessies aan de setlist toe te voegen. In het midden van het concert pakt ze uit met een erg lange, maar allesbehalve vervelende versie van Portisheads Glory Box. Een cover die heel traag opbouwt, maar uiteindelijk voor een ware climax zorgt. Als bis schenkt ze het publiek een remix van onder andere The Beastie Boys, Peter Bjorn And Johns Young Folks, de Rolling Stones en om de boot in het midden te houden: the Beatles.

Energieke bands en goeie muziek zijn meestal al genoeg voor een geslaagde avond. Knappe artiesten zijn altijd een meerwaarde. En nog beter is dat je terzelfder tijd ook nog eens kennis opdoet. Picard toonde dat een menselijk gezicht meer spieren heeft dan gedacht. Wij oefenen ze alvast voor de spiegel.