Paolo Nutini - Ooglidfetisjist

Koninklijk Circus, Brussel, 21 november 2009

Paolo Nutini is volop de ladder van het wereldsucces aan het beklimmen. Hij is slechts 22 jaar oud, heeft al twee cd’s uit en heeft honderden meisjes aan zijn voeten liggen. Toch lijkt dat succes hem niet te deren. Zijn haar en kledij zijn even slordig als voordien en ook de massa vrouwelijke fans lijkt hij amper op te merken. Al is dat niet zo moeilijk als je heel het optreden met gesloten ogen zingt.

Twee supportacts kregen die avond de kans om zich te bewijzen. Kate Walsh, een Britse singer-songwriter deed dat met mate. Ze heeft een goede stem, maar een te vlak stemgeluid. Aan haar trage liedjes over de liefde voegde ze niet echt meerwaarde toe. Zo kreeg je al snel het "been there, done that"-gevoel en verslapte de aandacht snel.

Will and the people slaagde er wel in het publiek te boeien. Ten eerste werd je geïntrigeerd door  zijn roze  - jawel! - haar, maar ook zijn liedjes, een frisse mix van reggae en pop, sloegen aan. Vooral Salamander en Addicted bleven hangen. Voeg daar nog eens bij dat deze excentriekeling de trofee van vriendelijkste artiest van de avond mocht meenemen en je kan al raden dat we meer van hem willen horen.

Dan was Paolo Nutini aan de beurt. Het was geleden van het concert van Jason Mraz dat we nog zoveel vrouwelijk geweld hadden gehoord. Maar de jongeman bleef er bijzonder koeltjes onder en begon meteen aan 10/10. De keuze mocht dan niet erg origineel zijn (het is tenslotte de opener van zijn tweede cd), ze miste haar effect niet. De blazers zorgden ervoor dat het spel meteen op de wagen zat en dat de party kon beginnen. En dat feest ging, eerlijk waar, door tot de allerlaatste noot van het concert.

Met Autumn Blues en High Hopes werd het wow-gevoel meteen de hoogte in gestuwd. De jonge Schot zong de ziel uit zijn lijf. En ook de fans deden hun duit in het zakje. Vooral bij hits als Candy, New Shoes en Coming Up Easy hoorde Paolo veel wederwoord. Maar daar had Mister Nutini weinig oog voor.

Toch voelde het niet aan alsof de man alleen maar zijn schor stemgeluid op het podium moest uitspelen. Want het viel niet te ontkennen dat de bandleden het optreden naar een hoger niveau tilden. Zo werd het intieme Chamber Song zo poreus door het mooie gitaarspel van de twee muzikanten. En ook de leuke cover van Kids van MGMT zou maar weinig om het lijf gehad hebben zonder de uitstekende muzikale begeleiding.

Dat Paolo Nutini talent heeft zal niemand ontkennen. Maar hij is jong en moet nog veel leren. Vooral aan het contact met het publiek kan nog gewerkt worden. Hij kan misschien beginnen met zijn ogen te openen. Is het arrogantie of verlegenheid? Ons gevoel was toch vooral het eerste. En dat kan behoorlijk gevaarlijk worden voor een briljant jongetje van 22.