Palma Violets - Soundtrack bij het rellen
Charlatan, Gent, 8 april 2013
Enkele weken geleden bezongen we in deze katernen nog de lof van het potentieel dat wij (en met ons vele anderen) zagen in Palma Violets, ook al kon debuutplaat ‘180’ ons niet van begin tot einde blijven bekoren. Afgelopen weekend kwam de live-vuurdoop. In de Charlatan nog wel. Dat verderfelijk Gents oord waar we in onze studententijd vele herinneringloze nachten hebben doorgebracht.
Van het Antwerpse Psycho 44, bekend van het beukende ‘All My Demons Have Distortion’, hoorden we nog net de laatste galmende noten wegebben. En spoedig beklommen de jonge snaken van Palma Violets het podium. Op een rammelende intro volgde een verzengend Johnny Bagga’ Donuts en de toon van de avond was gezet.
De band bruiste van bij de eerste noten van lef, branie en vooral veel goesting. En dat liet een nokvolle Charlatan allesbehalve onbewogen. Voor de Britten was dit concert de afsluiter van hun Europese tournee en zowel zij als het voltallige publiek leken erop gebrand er een memorabele avond van te maken.
Onze favoriet Rattlesnake Highway barstte al vroeg in de set los, waarna All The Garden Birds een agressievere behandeling kreeg dan op het album. De deining op de eerste rijen begon zich moeiteloos te vermenigvuldigen en de coda van het nummer werd lustig meegezongen. Gitarist Sam Fryer nam de meeste zangpartijen voor zijn rekening, maar het was de bijwijlen manische bassist Chilli Jesson, die met zijn oerschreeuwen en volksmennerij het meeste aandacht naar zich toetrok.
Tom The Drum ging vooraf aan een fantastisch Chicken Dippers, dat de zaal plat kreeg met een mix van tribale drums, verschillende tempowissels en een refrein, dat qua meebrulbaarheid voor niets of niemand moest onderdoen. Met NME’s ‘single van 2012’ Best Of Friends was het hek helemaal van de dam, en Step Up For The Cool Cats was olie op het reeds laaiende vuur.
Een dik half uur na aanvang was Palma Violets door de ganse set heengejakkerd. En na potige versies van Last Of The Summer Wine, I Found Love en 14 verdwenen de jeugdige knapen in de coulissen. De onvermijdelijke bisronde bracht het beest in de anders eerder bedeesde Jeffrey Mayhew naar boven. Terwijl zijn kompanen nog een cover - van de Ramones? We durven er geen geld op in te zetten - en een lang uitgesponnen New Song ten berde brachten, trok de toetsenist nagenoeg het halve publiek mee op het podium, dat onder dat springende volkje vervaarlijk begon door te buigen.
De twijfels die we uitten over sommige nummers op de lp werden live moeiteloos weggeblazen. Dit was zo één van die optredens die ons nog erg lang zullen bijblijven. Aarzel dus niet als u de kans krijgt Palma Violets deze zomer aan het werk te zien. Op Rock Werchter bijvoorbeeld!