Pallbearer - Vurig complex

Botanique, 5 april 2017

De nieuwe plaat van Pallbearer krijgt verdeelde reacties. Soms zijn die lauw, dan weer laaiend enthousiast. Dan maar naar het concert om zelf een gefundeerd oordeel te kunnen vormen.

Pallbearer - Vurig complex

Al in de inkomhal waaiden de donkere klanken van Pinkish Black ons tegemoet. Met twee synthesizers en een drumstel zetten Daron Beck en Jon Teague een solide muur van geluid neer, waarover de eerste dan zijn zang uitstrooide, soms toornig als Zeus nadat Hera hem had bedrogen voor het aanschijn van de hele Olympus, dan weer met bewonderenswaardige operastem. Stel je Fad Gadget voor die doommetal speelt en zijn songs minder hoekig en scherp maakt, maar de bassen volop laat knallen. Gewaagd, maar eigenlijk ook best geslaagd.

Met ‘Heartland’, het derde album zette Pallbearer nog een stap verder in de richting die ze met ‘Foundations Of Burden’ al waren ingeslagen. In plaats van kerken zijn het nu kathedralen van songs die het kwartet met veel zorg voor detail en verwijzingen naar progrock en een hele hoop soorten metal heeft gebouwd, En dat maakt het de luisteraar dan ook niet eenvoudig. De tempoveranderingen, bochten en wissels die worden genomen zijn boeiend, maar soms ook erg vermoeiend om volgen.

Ook in de Rotonde van de Botanique – “This must be the most beautiful venue we’ve ever played in”, liet bassist Joseph D. Rowland zich ontvallen – was dat het “probleem”. Maar tijdens een concert kan je de hiaten opvullen met oudere songs waardoor het geheel lichter te verteren valt. En dat is dan ook wat ze deden.

Met Thorns werd meteen op volle kracht van start gegaan. Opvallend bij deze band is dat ze alle voorbeelden en invloeden (gitarist Devin Holt droeg een Metallica-shirt, Rowland eentje van Pink Floyd) perfect weten in te bouwen in de doommetal, waarmee ze furore maakten. Dan hoor je thrash spelen, maar aan lagere snelheid of hoor je een solo passeren die van David Gilmour had kunnen zijn, maar dan wel aangepast aan de omgeving.

The Ghost I Used To Be zorgde daarna voor wat ademruimte om dan met het titelnummer van de laatste plaat en een wijds uitwaaierend Dancing In Madness, in meerdere delen gehakt, naar de nieuwe nummers terug te keren. Misschien is het gewoon het feit dat we (ondanks meerdere draaibeurten) nog niet helemaal vertrouwd zijn met dat nieuwe werk. Dat het met veel animo en passie gespeeld werd, zal je niemand horen ontkennen, maar of het vuur oversloeg, is verre van zeker. Naar het einde van het optreden toe lukte het nochtans wel en bleek plaatafsluiter A Plea For Understanding wel de juiste snaren te raken.

Over snaren gesproken, bassist Rowland diende één van zijn exemplaren tijdens de show te vervangen, hetgeen door zijn kameraden na wat zoeken met een stukje ambient op synth, gitaar en drums werd opgevangen. Als je het niet had gezien, was het misschien niet eens opgevallen.

Dat precies Worlds Apart met die geweldige openingsriff en afsluiter Foreigner, twee oudere nummers (samen met het eerder al vermelde A Plea For Understanding), door ons werden aangestipt als hoogtepunten, toont aan waar we precies naar toe willen.

Pallbearer is en blijft een machtige machine, die drie platen vol metalen parels hebben vol geschreven en gespeeld, maar het ene sieraad heeft al wat meer scherpe randjes en kantjes dan het andere. Vraag het ons bij de volgende passage van de band nog eens. Misschien zijn we dan ook zo enthousiast over die derde plaat.

6 april 2017
Patrick Van Gestel