Pallbearer - Summum van doom

Ancienne Belgique, Brussel, 25 mei 2015

Metalbands hebben al de faam om zich helemaal te verliezen in hun muziek. Dat geldt dus duidelijk ook voor doommetalbands. Zoals Pallbearer in de Ancienne Belgique meer dan duidelijk maakte.

Voorprogramma Bast liet er geen gras over groeien. Black metal werd verstrengeld met doominvloeden, Led Zep-uitstapjes werden in gitzwart gietijzer gegoten om dan over het publiek te worden uitgekieperd. Dit drietal houdt duidelijk niet van muzikale grenzen en is bereid eigenhandig de nodige muren te slopen. Als inleiding kon dit in elk geval tellen.

De lichtengineer stond nog te slapen toen Pallbearer vanaf de eerste noten de geluidsisolatie van de muren in de AB testte. Maar het kon de band niet deren. Ook in volle glorie klonken ze als de aankondiging van de apokalyps. En vanaf de machtige opener Worlds Apart was je als toeschouwer in de ban van de laag gestemde gitaren en een basgeluid als de voorbode van een aardbeving.

Geen screams of dergelijke bij Pallbearer. Het stemgeluid van zanger-(solo)gitarist Brett Campbell is loepzuiver, zij het dat het meestal opgezogen werd door het massieve bandgeluid. Het best valt zijn vocale werk te vergelijken met dat van een Ozzy op het toppunt van zijn kunnen. Niet onlogisch gezien doommetal wordt gezien als het tot het uiterste doortrekken van de Black Sabbath-sound.

Maar Pallbearer heeft meer. Want geen enkel van de vaak meer dan tien minuten lange songs is van minder dan fabelachtige kwaliteit. Geen wonder dat beide albums van de band de hemel werden ingeprezen door toonaangevende tijdschriften en websites als Spin, Pitchfork en NPR. Die kwaliteit wordt trouwens op een podium vlotjes doorgetrokken. Geen moment was er ook maar de minste sprake van verveling, van vieren van de teugels.

En de bandleden stampvoetten tot de hele club schudde, leefden zich in elke noot in en stonden garant voor een bijzonder boeiende avond. Tot het moment dat de boxen rust werd gegund nadat de beide gitaristen – Devin Holt heeft trouwens iets weg van Jerommeke – de tanden hadden doen knarsen. In een luguber soleerfestijn tijdens afsluiter Given To The Grave, werd het publiek verwend en voelde je alle vermoeidheid zo uit je lijf wegstromen.

Maar daarvoor werd nog uitgehaald met een onvergetelijk en loodzwaar Devoid Of Redemption, werd je onhoudbaar aangezogen door de onvermijdelijke afgrond van Foundations en voelde je de bijna tastbare aanwezigheid van Foreigner op je wegen.

Deze band heeft het in zich om potten te breken. En wij waren maar wat blij om daar in de AB-Club getuige van te zijn geweest.