Palaye Royale - Fans blijven trouw
Effenaar, 29 juli 2025
Wanneer voor de deuren een lange rij zich steeds verder uitstrekt, nog lang voor de zaal zich opent, dan weet je dat je met een trouwe fanbase te maken hebt. Afgelopen dinsdag, 29 juli, was dit ook het geval toen een vooral zwart geklede en met oogschaduw bekladde menigte zich ver van de Effenaarse deuren opstelde.
Wanneer de zaal al flink opgevuld was, betraden de leden van The Molotovs het podium. Deze jonge Britse band bestaat uit broer en zus Mathew en Issey Cartlidge. Gedurende de lockdown zijn ze samen gaan jammen, zochten snel nog een drummer en zodra de zalen weer open gingen, was de band klaar voor de liveshows. Hun muziek is een perfecte combinatie van hun eigen jonge energie en het oude punkgevoel. Enkele maanden geleden is hun debuutsingle More More More uitgekomen, en met dank aan een supportplek bij de Sex Pistols hadden ze meteen een stevig groeiende fangroep te pakken.
Na een aangenaam verrassende openingsact, die zeker zijn energie had doorgegeven hebben aan de smachtende, wachtende bezoekers, was het tijd voor Palaye Royale, de hoofdact van vanavond. Als eerbetoon aan de legendarische Ozzy Osbourne knalde eerst nog Crazy Train door de speakers, waarna de band het podium betrad. Ze startten stevig met Off With The Head en Hang On To Yourself, bekende hits die zonder aarzelen door het gehele publiek luidkeels werden meegezongen. Wanneer de band begon met Death Or Glory van hun laatste - gelijknamige - album, vroeg de frontman iedereen te hurken, om vervolgens op hetzelfde moment de lucht in te springen. Er waren er maar weinig die hier niet aan meededen.Trouwe fans? Nou, dat kun je wel zeggen.
Bij de drie broers, die zich vooraan op het podium bevonden, zagen we Sebastian Danzig met de gitaar, Remington Leith achter de microfoon, en waar we anders Emerson Barrett achter de drums zagen, was het nu het keyboard waar hij zich mee bezighield. Samen maken ze een soort zelfbenoemde "fashion artrock", wat een mengeling is van glamrock, artpunk en Britpop. Denk dus aan stevige songs met een moderne touch, met hierbij diepe teksten die zowel over de grimmige L.A.-scene als over depressie en zelfmoord kunnen gaan. Juist die laatste twee onderwerpen hebben ervoor gezorgd dat de band zo’n sterke menigte aan fans aan zich heeft gebonden, aangezien veel jongeren zichzelf hier in herkennen.
Van het album 'Death And Glory' bracht de band ook nog Showbiz, Addicted To The Wicked & Twisted en For You. Drie ijzerstere songs waarin de band zijn eigen gemaakte sound doortrekt. En het publiek vindt het al helemaal geweldig wanneer de zanger tijdens deze tracks naar het publiek gaat om zich te mengen in de moshpit. Voor No Love In L.A. werd er een tiental grote witte ballonnen het publiek ingegooid, die toch wel gedurende een paar nummers de gehele zaal door geslagen werden.
Dat het niet allemaal van een leien dakje mag gaan, merkten we al vrij vroeg op de avond toen de zanger zat te klooien met zijn oortjes, en hij die na de eerste paar nummers al uittrok en op de grond gooide. Later op de avond bleek er toch nog meer aan de hand te zijn en vroeg de band even een ogenblik geduld, want ze hadden last van technische problemen. Gelukkig waren deze binnen enkele minuten alweer opgelost, en ging de band verder alsof er niets gebeurd was.
Tijdens Fucking With My Head vroeg toetsenist Emerson om ruimte te maken, om vervolgens van het podium het publiek in te duiken en mee te springen met de fans, terwijl de andere broers verder gingen met het nummer. Als toegiften bracht de band ons You’ll Be Fine en tranentrekker Fever Dream. Ze bedankten hun fans ook meermaals (“Zonder jullie zouden we hier niet zijn”) en vroegen iedereen om hun moeder te bellen, al was het maar om even "Hallo" te zeggen. Hun moeder - en oud-manager - is in april 2024 overleden, en ook zonder haar was dit allemaal niet mogelijk geweest.