Ozark Henry - Hungry for more
Ancienne Belgique, Brussel, 25 december 2010
Belgische muziek doet het goed, zo blijkt. Net als Triggerfinger begin december verkocht nu ook Ozark Henry tot driemaal toe de AB uit. Niet om zijn muzikale comeback te vieren met een best of, maar om zijn meest recente plaat 'Hvelreki' voor te stellen. Bijgestaan door drie jonge muzikanten van de BRIT School of Performing Arts and Technology, stopte hij zijn songs in een extra poprocky kleedje. Voor Piet Goddaer voelde het aan als thuiskomen. Maar ondanks zijn charmes, geweldige stem en het vertrouwen in zijn voorbije oeuvre, was dat warme nestgevoel bij ons erg vaak afwezig.
"It's in the air tonight.", dat moet zowel het publiek als Ozark Henry gedacht hebben toen deze laatste laaiend enthousiast achter zijn piano schoof. Met het explosief nummer Memento gaf hij het startschot voor een poging het record van meeste nummers spelen op twee uur tijd te verbreken. Aankondigingen en bindteksten werden aan de kant geschoven. Muziek was waar het publiek voor kwam en wat het in overvloed zou krijgen.
Wie afgezakt was naar Brussel voor een resem hits werd zonder pardon terechtgewezen. Maar ook de meer nieuwsgierige luisteraars werden vaak teleurgesteld. De fijne arrangementen en precisie van 'Hvelreki' verdwenen in een zee van platte drumritmes, bas- en gitaarrifs. De performance was niets meer dan een simpele reproductie. Zo verviel het merendeel van de set in een gevoelloze voorspelbaarheid á la This One's For You. Toch was er een groot teken van appreciatie, aangezien het publiek zijn nieuwe werk steevast met een overdonderend applaus bekroonde.
Piet Goddaer had ook geen zin om rustige adempauzes in de lassen. Pas na twintig minuten stelde hij de aanwezigen even gerust met Yours And Yours Only, een moment waarop de "Henryaanse" stem en bijhorende pianomelodieën er eindelijk nog eens op en top bovenuit staken. Dat was ook het geval bij Godspeed, Miss You When You're Here en Give Yourself A Chance, meteen ook de hoogtepunten waarmee ons verlangen naar iets meer intimiteit en warmte vervuld werd. Merci!
Met These Words leek na ongeveer zeventien nummers het einde in zicht, maar het bezoek van Studio Brusselpresentatrice Siska Schoeters en haar decibelmeter luidde een heuse bisronde in. Voor Music For Life moest het publiek zo luid mogelijk applaudisseren en schreeuwen waarop Goddaer antwoordde: "Wat een mens toch allemaal niet doet om applaus te krijgen." En deze statement werd bevestigd door enkele crowdpleasing songs als Indian Summer, waarbij we het geheel onzuivere improvisatiestuk van de gitarist even uit ons geheugen proberen te wissen.
Het driedaagse evenement was een mooie kans voor drie jonge, beginnende muzikanten, maar tegelijkertijd ook een gemiste voor Ozark Henry. Zijn persoonlijke touch en precisie waren helemaal zoek. Het gebrek aan professionaliteit, improvisatie en meerwaarde bouwden de set om tot iets eentonigs en ordinairs. We were hungry for more...