Ozark Henry - Sfeervolle betovering
Ancienne Belgique, Brussel, 26 juli 2010
Zondagavond 9 december: Brussel was toen een druilerige stad, met een klank- en lichtshow op de grote markt, vol kerstkraampjes met een waaier aan producten en overal mensen die door elkaar liepen. Allemaal iets te druk voor ons. Een lekkere verpozing was dan ook meer dan welkom. En dat vonden we in de AB, waar we gedurende een uurtje betoverd werden door Ozark Henry.
Blootsvoets en nederig betrad hij het podium. De hele avond was hij quasi sprakeloos, met uitzondering van een paar keer “merci” en de voorstelling van zijn band. Meer moet dat echter niet zijn, want dat zijn we van hem gewoon. Voor zijn entree was er op het podium al een droomwereld gecreëerd bestaande uit een decor met grote witte bollen en sterren die uit de hemel kwamen neergedaald. Alle elementen waren dus aanwezig om er een intiem en gezellig concert van te maken.
De opener was een akoestische versie van Sweet instigator. Oorspronkelijk komt deze song uit het album ‘Birthmarks’, maar het staat ook op de onlangs uitgekomen verzamelaar ‘A Decade’. Net als de meeste songs van die avond overigens. Het nummer bracht meteen rust, want muzikaal waren enkel de piano’s van Piet Goddaer en Didier Deruytter te horen.
Maar dit was de “Soft Machine Tour”, dus moest vooral het gelijknamige album aan bod komen. En zo geschiedde, want meteen daarna passeerde Splinter. In plaats van melodramatische klanken meer schwung nu, perfect ondersteund door een aanstekelijke baslijn met blues-trekjes. Wat nog zal bijblijven is het aanstekelijke en vrolijk klinkende Morpheus, waarvan het refrein enkele dagen later nog steeds in ons hoofd zat. Frontman Piet Goddaer is trouwens niet alleen pianist, hij kan ook nog basgitaar spelen. Dat bleek althans bij Sun Dance, een ander rustig nummer. Het meest pakkende moment was To Walk Again, de soundtrack van de gelijknamige film over triatleet Marc Herremans. De voetstappen, voorgesteld door de percussie, deden ons soms toch even slikken.
Hoe later op de avond, hoe bekender de songs. Dat bleek ook hier. Eerste in deze rij was Word Up zonder de zinsnede “Word Up” in het refrein. Door de minieme bezetting was er immers geen achtergrondkoor. En net dat koortje vormt volgens ons dé sterkte van het nummer, waardoor deze uitvoering toch wel vrij kaal leek. Maar These Days maakte veel goed, ook al werd iedereen tijdens de intro even opgeschrikt door een vallende akoestische gitaar. Dat kon de pret evenwel niet bederven, want het nummer bracht meteen ambiance.
Alle goeie dingen bestaan trouwens uit drie, dus werd naast het gedeelte met bisnummers als At sea en Indian summer, nog een derde luik aan het optreden gebreid met de akoestische afsluiter Give Yourself A Chance With Me, net als de meeste bisnummers afkomstig uit het album ‘The Sailor, Not The Sea’. Moraal van het hele verhaal: kerstcadeaus zijn misschien pas voor binnenkort, maar wij werden nu al ingepakt.