Owen Pallett - Muzikale Merlijn

Botanique, Brussel, 26 maart 2010

Ook al dat reclamefilmpje voor Klara 4 Kids met Mickey Mouse als leerling-tovenaar gezien? Op één of andere manier doet de muziek van Owen Pallett ons daar voortdurend aan denken. Niet dat je de muziek van deze jonge Canadees klassieke muziek kan noemen - daarvoor leunt hij te dicht aan bij pop. Maar toch zou hij op Klara helemaal niet misstaan.

Next Life als voorprogramma programmeren was op zijn zachtst gezegd een vreemde keuze. De mathrock van deze Noren leek niet echt te passen bij wat later zou volgen, al is Pallett evenmin vies van een experimentje.

Indrukwekkend was het wel, die mooi afgelijnde skeletten van songs die werden aangekleed met complexe drumritmes, bizarre synthriedels en gestoorde gitaarklanken. Maar meer dan een sceptische blik, een occasioneel meeknikkend hoofd en een beleefd applaus leek het publiek de act niet waardig te achten. Ach ja, de drie heren amuseerden zich alleszins bij hun eerste passage door België.

Maar het applaus dat Owen Pallett te beurt viel, was toch iets enthousiaster, om niet te zeggen stormachtig. Vanaf het moment dat hij zijn composities begon samen te stellen – want dat is precies wat hij doet: zijn songs laag boven laag opbouwen met ter plekke op viool en piano opgenomen samples – lag de uitverkochte Rotonde aan zijn voeten.

Merkwaardig toch om een artiest met hemd (uit de broek) en vlinderdas te zien optreden, een garderobe die paste bij het klassieke instrument waaraan hij de voorkeur geeft. En uiteraard lag zijn haar perfect. Even vroegen we ons zelfs af of het zweet dat op zijn slapen parelde geen gedistilleerd water zou zijn.

Maar vooral de passie die deze jonge Canadees in zijn werk legde, liet een diepe indruk na. Pallett speelde alsof zijn leven ervan afhing, alsof de Elisabethwedstrijd hierbij vergeleken slechts klein bier was.

Toch liep het af en toe wel eens mis, en dat wist hij dan met de nodige humor en zelfrelativering op te vangen. “Vergelijk het met waterskiën”, zo grapte hij zelf toen het hem niet lukte om een sample in te zetten. “Soms lukt het meteen, maar vaak moet je meerdere keren aanzetten.”

Dit keer was Pallett vergezeld van Thomas Gil, die met zijn gitaarspel en een occasionele drumroffel de viool nog meer accentueerde en de songs absoluut kracht bijzette. Dat was onder andere zo bij het door beide heren simultaan gespeelde Many Lives.

Hoogtepunten aangeven, zou de andere songs onrecht aandoen. De hele set was een hoogmis voor liefhebbers van gedurfde, originele en vaak aan de minimal music van Philip Glass en onze eigen Wim Mertens refererende nummers.

Nee, Owen Pallett is geen leerling-tovenaar meer. Dat stadium is hij al lang voorbij. In de rotonde stond een ware muzikale Merlijn.