Ought - Forse boksstoten, zeemzoete intermezzo’s, braaf publiek
Trix, Antwerpen, 1 mei 2016
Het Canadese postpunkkwartet Ought besliste om deze week niet een, maar twee keer in ons land te spelen. Na hun passage in de Botanique eerder deze week, was het donderdagavond de beurt aan Antwerpen. Het inmiddels gekende muzikale recept van Tim Darcy en co weerklonk nu eens vlijmscherp en dan weer ietwat zachtmoediger in de bar van Trix, maar in beide gevallen met het desgewenste effect, ondanks enkele factoren in de marge die ondergetekende als lichtjes nadelig beschouwde.
We waren bij aanvang al bijna vergeten dat Ought niet in Antwerpen vertoefde om ons door een set van greatest hits uit hun discografie te loodsen, maar om het laatste album ‘Sun Coming Down’ – dat al in september laatstleden verscheen – nu pas aan het Antwerpse publiek voor te stellen. Het openingsdrieluik bestond dan ook uit krachtpatsers van jewelste uit de nieuwste worp van Montreal’s finest: met Men for Miles en Passionate Turn smeet Ought een mengeling van driftige en milde, maar nooit malse gitaarstormen af op de circa tweehonderd aanwezigen.
The Combo stond dan weer garant voor een forse scheut die op plaat voor meer energie zorgt dan de nabijgelegen kerncentrales van Doel te samen, maar live iets minder tot zijn recht kwam. Lag het aan de vermoeide blikken van de Canadezen, of had het meer te maken met het publiek dat af en toe deed denken aan het enthousiasme van de eerste rij op een begrafenis? Het lijkt op een synergie van beide.
Ought ploegde ondertussen langzaam voort en bracht track na track uit de nieuwste langspeler: Celebration klonk helder en nu en dan stevig epileptisch, On the Line werd enigzins lastiger verteerd en klonk wat droogjes, maar Beautiful Blue Sky was een absoluut hoogtepunt. De zeven minuten durende song groeit stilletjes aan uit tot een waar undergroundanthem in de wereld van de betere art- en postpunk, houdt live seconde na seconde stand dankzij Darcy’s hyperkinetische lichaamstaal en zang, gecombineerd met de met tussenpozen verschijnende flitsen op keys en gitaar. Het nummer kon bovendien op een enigszins positieve receptie rekenen bij het publiek.
Toch was het vooral wachten op enkele stomende songs uit het debuutalbum van de vier heren. The Weather Song wekte bij ons live zowaar een nog intensere reactie op dan op plaat en was zonder twijfel een orgelpunt in de set. Voor de bisronde toverde Ought nog een heuse cultclassic uit die plaat uit haar hoed, het sprankelende Today, More Than Any Other Day dat voor een keer zowaar het publiek uitdaagde om eens een van die riante zinnen van zanger-tekstschrijver- pure poëet Tim Darcy te citeren alvorens het nummer zelfs begon.
We waren van onze spreekwoordelijke stoel geblazen door dit enthousiasme en ook Ought reageerde positief door een wervelende livevertolking van het nummer te spelen. Met Pill als afsluiter waren we zonder twijfel niet ontevreden: de song graaft tekstgewijs erg diep en klonk muzikaal bijzonder warm door de haast aaibare gitaarlijntjes die gestaag uitmonden in iets hevigere maar nog steeds tedere gitaargeluiden, vergezeld door de al even minzame toetsen en ondersteunende drumbeat.
Ought kwam in de eerste plaats naar Antwerpen om ‘Sun’s Coming Down’ te presenteren aan het Belgische publiek en deed dat gewoonweg goed, ook al merkten we zo nu en dan iets van het vermoeiende leven dat intensief toeren met zich meebrengt. Twee opeenvolgende shows in ons kleine landje is zeker en vast mooi meegenomen voor de Canadese formatie, maar simpelweg één spetterend optreden in pakweg de Orangerie lijkt ons nog veel plezanter. Tot de volgende keer, jongens.