Other Lives - Tektonische platen

Beursschouwburg, Brussel, 19 april 2015

Zomaar, temidden van alle grote namen en festivalline-ups een kleinood van een affiche met daarop de ondergewaardeerde Brusselaar Kris Dane en Other Lives, die bijna onopgemerkt het pad effenen voor de langverwachte opvolger van hun topplaat uit 2011. Daar moesten wij bij zijn.

Kris Dane oogste vorig jaar veel lof voor zijn plaat van internationale klasse ‘Rose Of Jericho’. Veel leek hem dat echter niet te hebben opgeleverd behalve een volle baard en - oh ja - een plaatsje in het voorprogramma van Other Lives dus. Vrolijk leek dat Dane allerminst te stemmen. Zijn hese soulstem klonk nog altijd even doorleefd en droef als voorheen en het liefst van al kroop hij diep weg in de schaduwen van de schaarse belichting.

Toch raakten alle aanwezigen danig onder de indruk van de minimaal gearrangeerde liedjes. Zo ook de Italiaanse eurocraat naast ons, die ons tussen voor- en hoofdact de pieren uit de neus haalde over Dane. Een paar honderd bewonderaars heeft Dane er dus zeker bij. Nu afwachten hoeveel van hen werkelijk zijn ‘Rose Of Jericho’ zullen plukken. Deze man verdient meer, veel meer. Zelf leek hij er alvast in geloven. Of was afsluiter I Believe net als statement bedoeld?

Al even eenvoudig en nederig zijn de jongens van Other Lives. De band zal dit jaar op Down The Rabbit Hole en Rock Werchter staan, maar speelt ondertussen even graag voor een klein zaaltje zoals hier op de vijfde verdieping van de Beursschouwburg in Brussel.

Reconfiguration, de eerste single uit het aankomende album veroorzaakte amper een rimpel in de veel te drukke muziekvijver. Het is nochtans een beest van een track, die bewijst dat de jongens uit Stillwater, Oklahoma nog niets van hun magie verloren zijn. Frontman Jesse Tabish bezweert nog altijd als een sjamaan zijn toehoorders met niet alleen zijn stem, maar ook met constant schuifelende danspasjes en expressieve handgebaren. Zijn stamgenoten voorzien hem van een overdonderende, muzikale begeleiding, daarbij constant zappend van het ene insturment naar het andere, soms zelfs zoals Jonathon Mooney drie instrumenten - gitaar, xylofoon en trompet - tegelijk bespelend.

En zoals dat in stammen past, vervullen ook de drums een belangrijke rol. Die zijn bij Other Lives altijd heel creatief ook al heeft het trio (ja, celliste Jenny Hsu is er niet meer bij) geen vaste drummer. De ingehuurde vellenslager kweet zich echter bijzonder goed van zijn taak en, waar nodig, kreeg hij van Josh Onstott assistentie op kleine en grote percussie-instrumenten van shakers tot keteldrum. Zo brachten de nieuwe single Easy Way Out en het oudje As I Lay My Head Down de fans en Tabish in de juiste trance.

Dat laatste was trouwens de opener van een rondje ‘Tamer Animals’ want ook Landforms en het naadloos aansluitende Desert werden opgefrist. Daarna schoof de nieuwe, tektonische plaat weer over de oude en tilde 2 Pyramids, dat ingeleid werd door een experiment op viool, de show naar een nieuw hoogtepunt. Het publiek kwam oren en ogen te kort om de vele instrumentwissels te volgen.

Zo ook in Pattern waarbij Onstott plots op de plaats van Mooney opdook achter de xylofoon en daarna de elektrische gitaar zodat die zich weer volledig kon focussen op de toetsenpartijen van het lichtjes naar Morricone zwemende nummer. En terwijl de piano watervalletjes aan noten loste, zuchtte Tabish “I should have known / I should have known better” en schudde hij zijn wilde haardos.

Ondertussen raakte het publiek in complete extase. Kreetjes van euforie ontsnapten aan vele kelen bij de eerste noten van Tamer Animals, nochtans een relatief rustpunt in de set. For The Last bouwde alweer snel een muur op van vele lagen instrumenten waarin de banjo volledig verdronk.

De valse trage Need A Line deed ons aan iets van The Decemberists denken en met Dead Can uit de ep ‘Mind The Gap’ zaten we dan weer plots in een discotheek dankzij de zware beat. Met Weather werden we echter weer naar het weidse, maar troosteloze Oklahoma gekatapulteerd om daarna rustig in slaap te worden gewiegd met het troostende English Summer.

En zo kregen we niets uit de debuutplaat… tot de oververdiende bisronde want die werd onverwacht gestart met het briljante Black Tables. Alleen jammer dat de violist / tweede stem even naar de juiste toonaard moest zoeken en zo het delicate kantwerk van de song bijna aan stukken rukte. Daarna volgden nog het minder bekende Big Sky en het altijd weer hartverscheurende Dust Bowl III.

Dit was voor Other Lives nog maar het eerste optreden van de nieuwe tournee, maar de band lijkt er helemaal klaar voor. We onthouden niet alleen die paar kleine foutjes en het feit dat we nog niet de helft van de nieuwe plaat live te horen kregen, maar ook de overweldigende kracht van zowel de nieuwe als de oude nummers.