Other Lives - Verwennerij voor de smaakpapillen

Botanique, Brussel, 4 april 2012

De kok van de Botanique serveerde vandaag een copieuze maaltijd van drie schotels en bezorgde iedere aanwezige waar voor zijn geld. De Orangerie zat dan ook nokvol. The Magnetic North bleek weliswaar niet meer dan een amuse gueule, maar getuigde toch van creativiteit. Deer Tick vulde de maag al wat meer en Other Lives verwende, zoals verwacht, alle smaakpapillen.

Deer Tick, een viertal ongewassen “dudes” aangevuld met een nerd als bassist, gedroeg zich als een bende pubers en dreef op een bedje van fm-rock en alt-country. Beste nummer was het toepasselijke Clowning Around waarop de drummer de vocals voor zijn rekening nam.

Omdat de heren zichzelf niet te zeer au sérieux namen, was het ook wat moeilijk hen te geloven in de ballads, maar hun credibility tijdens afsluiter Let’s All Go To The Bar was dan weer onbetwistbaar. We hadden hen graag gevolgd al was het maar om de tongzoen door te spoelen die zanger McClauley uitwisselde met gitarist O’Neil, maar we bleven staan om maar niets te moeten missen van het hoofdgerecht: Other Lives.

Dat vijftal uit Stillwater (Oklahoma) leverde in 2011 één van de beste albums van het jaar af met ‘Tamer Animals’.  De band grossiert in weidse, magistrale nummers, die bol staan van de prachtige arrangementen en onverwachte klankkleuren. Live valt dat nog meer op. Bijvoorbeeld als je op een bepaald moment bandlid Jonathan Mooney op zijn trompet ziet blazen terwijl hij ook al zijn viool in de aanslag heeft en zijn elektrische gitaar op de rug bengelt, klaar om naar voren geslingerd te worden.

Helaas was het wel te merken dat Jesse Tabish en co er al een lange tournee op hadden zitten. De band maakte een ietwat vermoeide indruk en speelde vrij routineus. Er was weinig interactie met het publiek. Tabisch raakte niet verder dan een paar dankwoorden tot een dronkenlap in het publiek het nodig vond wat te raaskallen. Even was Tabish de kluts kwijt, maar toen herpakte hij zich en riep de man toe dat hij ook van hem hield.

Helaas bleek zelfs zijn akoestische gitaar ontstemd door het gebral en moest hij zich redden met het grapje: “Heel de avond probeer je je te gedragen als een professioneel muzikant en dan val je alsnog door de mand omdat je je gitaar niet gestemd krijgt.” Vreemd genoeg groeide Dust Bowl III daarna wel uit tot één van de beste nummers van de avond.

Wij zagen de band eerder aan het werk in een klein zaaltje op Crossing Border en toen werden we werkelijk van de sokken geblazen. Nu hadden we dat gevoel iets minder, al was ook nu onmiskenbaar duidelijk dat, ondanks de vermoeidheid, deze band van een andere planeet komt dan de gemiddelde indie band. Josh Onstott had zijn floortom ingewisseld voor een heuse pauk en vormde samen met Colby Owens op drums de motor van opener As I Lay My Head Down waarover de harmoniezang van Tabish en Jenny Hsu (mét castagnetten) zich mooi drapeerde.

In Dark Horse sprong de trompet van Mooney het meest in het oor terwijl Old Statues als eerste liet horen tot welke grandeur de band in staat is. Tabish stond nu ook frontaal tegenover het publiek terwijl hij gitaar speelde. Bij andere nummers zag de helft van de zaal enkel zijn rug omdat zijn piano haaks op het podium stond. AM Theme ging naadloos over in het aanzwellende Desert en Tabish waagde zich zelfs aan een soort indianendans.

Other Lives trakteerde Brussel ook op een paar nieuwe songs. Great Sky bleek een onweerstaanbare meestamper en Take Us Alive ligt in dezelfde bezwerende lijn van wat we al van hen kennen. Het startte met een kale piano waarover Mooney met zijn strijkstok zijn gitaar en zijn xylofoon streelde. Als extra toets speelde ook het hotelbelletje dat Tabish op zijn piano kleefde een rol.

Daarna was het hek van de dam met For 12 en Tamer Animals dat vreemd genoeg niet meteen werd herkend door het publiek. Het had weliswaar een alternatieve intro gekregen van piano en xylofoon, maar toch hadden we de herkenningskreetjes vroeger verwacht.

Voor het meeste kippenvel zorgde zoals steeds het ondertussen klassieke Black Tables, door Tabish solo gespeeld op de piano. Afsluiten deed Other Lives onder meer met The Partisan. We moesten niet meer overtuigd worden, maar de band bevestigde zijn status van grote belofte. In de vroege zomer komt dit gezelschap terug naar Europa voor Rock Werchter en andere festivals. Mis hen niet.