Oscar And The Wolf - Klaar voor bakvissen en kerktorenvolk
Ancienne Belgique, Brussel, 9 mei 2014
Het leek er even op dat we nog eens een Belgische act gingen hebben, die ook internationaal potten zou kunnen breken. Met Princes heeft Oscar and the Wolf nu al de beste nationale single van het jaar uit en ook het daarbij horende debuut ‘Entity’ plaatst Max Colombie en co probleemloos in het rijtje hippe indie-r&b’ers als How to Dress Well, MØ en Rhye. Met één concert heeft het viertal die grote verwachtingen echter meteen met de grond gelijk gemaakt.
Laten we positief beginnen. De radicale koerswijziging van treurige, gebricoleerde folk naar bovengenoemd genre heeft Oscar en zijn wolf bepaald geen windeieren gelegd. Waar we na het beluisteren van de plaat vreesden dat een heel optreden wel eens saai zou kunnen uitvallen, bleek dat gisteren allerminst zo. In de AB zagen we een band, die zichtbaar gegroeid was sinds hun eerste beginnende optredens in pakweg de Beursschouwburg enkele jaren geleden. Jammer genoeg waren ze in hun hoofd al meer gegroeid dan in realiteit.
Bewijs daarvan was er in overvloed. Om te beginnen het naar beneden donderende doek bij Joaquim. Indrukwekkend, maar overbodig. Jammer genoeg waren de van Lana Del Rey gestolen palmbomen, die dan plots verschenen, nog lelijker. Een weinig indrukwekkende lichtshow maakte het visuele geheel compleet. Behalve dan de verschijning van Colombie zelve. Niet alleen voor zijn decor had hij goed naar Del Rey gekeken, ook zijn gebaren verrieden enige grootheidswaanzin. Het voortdurende wuiven naar jonge fans, het gebaren om lawaai te maken, de handen die voortdurend de lucht in gingen; het kwam allemaal zo onnatuurlijk over dat we er bij momenten plaatsvervangende schaamte voor voelden. En dan hebben we het nog niet over zijn zweverig gezwaai met de armen. Aan ego alvast geen gebrek.
Nu, dat doet er uiteindelijk allemaal niet toe: het is de muziek waar het om draait. Maar ook hier was bombast het codewoord. Alle subtiele, kleine nuances die de plaat zo goed maken, werden er live door drummer Claudio Arduini losweg uitgemept. De drumcomputer klonk dan nog het best en tijdens nummers als Strange Entity (een potentiële, tweede hit) of Bloom dachten we even dat het goed kwam, maar uiteindelijk verzopen zelfs die nummers in overdaad. Kon die ijle, ijzige stem van Colombie de boel dan niet rechttrekken? Ook dat niet, want de theatrale frontman zat er meer dan eens faliekant naast.
Er was één lichtpunt doorheen de set: we zouden ten minste op het einde dat heerlijke Princes te horen krijgen. Na het verstilde, intieme en behoorlijke Moonshine (het enige oudere nummer) werd de set na minder dan een uur afgesloten met die hit. In plaats van het kalf nog te redden van verdrinking, duwde de band het al van bij de intro nog dieper waardoor het finaal en genadeloos verdronk.
Nu goed, de bakvissen en het kerktorenvolk liet het niet aan hun hart komen en tierde vrolijk mee, waarmee Oscar & The Wolf bewees helemaal klaar te zijn voor elk Vlaams boerenfestival. Maar deze meerwaardezoeker zijn ze na vanavond verloren.