Oscar & The Wolf - Crowdpleasers

Ancienne Belgique, Brussel, 25 oktober 2014

Oscar & The Wolf was de meest bejubelde groep van het afgelopen festivalseizoen. Ze sloten de Marquee op Pukkelpop zelfs af en in alle kranten en op alle websites vlogen de sterren hen rond de oren. Dus wij gingen nog maar eens kijken om te zien of wij het nu écht zo bij het verkeerde eind hadden. Een dikke vijfenveertig minuten en tweeëntwintig euro later vragen we ons nog steeds af: wat is het dat onze collega’s in Oscar & The Wolf zien? Of wat is het dat wij missen?

Om te beginnen was wat we geserveerd kregen exact hetzelfde als waar ze de festivals mee afschuimden: de palmbomen, maar ook de setlist. En dat is echt maar magertjes. En neen, Oscar & The Wolf heeft niet maar één plaat, wel één plaat en twee ep’s. Twee ep’s die trouwens vol staan met nummers die beter zijn dan wat er op debuutplaat ‘Entity’ staat.

Die oudere nummers zouden nagenoeg al onze problemen met de Oscar & The Wolf van vandaag oplossen. Ze zouden een perfect middenstuk kunnen vormen na Moonshine dat bewees dat voor Oscar & The Wolf minder echt wel meer is. En overigens, waar was die uitgeklede versie van Aistrù gebleven? Voeg al deze nummers toe en het middenstuk zou meer reliëf aan de set geven én de problematisch korte setduur verlengen. Orange Sky, Pastures, All We Want en Bony Weather na Moonshine en je krijgt een heel andere set. We hebben het even voor u opgezocht: tickets voor Oscar & The Wolf in de Lotto Arena kosten €31. Voor dezelfde elf nummers?

Goed, die prijs voor die setduur zou een probleem zijn waar we nog doorheen kunnen kijken als wat we geserveerd kregen voor die prijs ook écht de moeite zou zijn. Het begon best aardig. Joaquim is een sterk openingsnummer dat de sfeer meteen in de keet bracht. En Max Colombie bleek zich ondertussen ontpopt te hebben tot een echte frontman die even goed danst als zingt. Alleen vroegen we ons af: Wil Oscar & The Wolf echt zo dicht bij, pakweg, Justin Timberlake aanleunen?

En dan ging het bergaf. Somebody Wants You, Bloom (Oh My Baby),... het leek al bij al toch allemaal een beetje op elkaar. Oscar & The Wolf willen klinken als SOHN, How To Dress Well en Rhye, maar de meeste van hun nummers zijn eenvoudigweg minder goed dan de meeste songs van die voorbeelden.

En dan, om de verveling net voor te zijn, volgde het sexy nummertje Undress dat overigens niet op de soundtrack van een pornofillm zou misstaan. Sven Van Hees was een andere naam die in ons opkwam en dat had niet alleen met de palmbomen te maken.

Voor Strange Entity werden de grote middelen uit de kast gehaald: de lasers. Ze pasten hier wel, alleen deed Oscar & The Wolf ons daardoor denken aan Coldplay. Die van Paradise. En opeens merkten we, met dank aan Coldplay, dat authenticiteit een volgend probleem is. De performance van Colombie was even voorbereid en plastic als de palmbomen die achter hem stonden.

En dat is een potentieel probleem voor de toekomst, want wat voor band wil Oscar & The Wolf in de toekomst zijn? De band die de hele zaal stil krijgt met Moonshine of de band die al die meisjes aan het dansen en aan het gillen krijgt? Schaalvergroting is één ding, schaalverkleining  is veel moeilijker.

Coldplay heeft nu met ‘Ghost Stories’ een kleine plaat gemaakt, maar zijn veroordeeld om die, tijdens een echte tour, te brengen in grote zalen en voor volle festivalweides. En als Chris Martin en de zijnen Trouble of The Scientist brengen, moeten de hedendaagse versies aan geloofwaardigheid inboeten omdat Chris Martin de noodzaak voelt om aan publieksparticipatie te doen. Wil Oscar & The Wolf zo’n band worden?

De Jenny From The Block- en Fatman Scoop-gimmick in Killer You blijft gniffelen, net als de cover Freed From Desire van Gala. Maar dat hartje richting het publiek dat volgde op het einde van dat nummer, moest dat nu echt? Maar echt?

Voor het publiek wel, want het begon “We want more” te roepen na Killer You, want Oscar & The Wolf waren al weg, tot ieders verbazing. Het moet van ergens in de jaren negentig geleden zijn dat we nog eens een publiek “We want more” hebben horen roepen.

Oscar & The Wolf is populair, maar dat hoeft geen gesel te zijn. Radiohead is ook populair. The National ook. The War On Drugs werd afgelopen festivalzomer evenzeer bejubeld. Maar Oscar & The Wolf lijkt zich te hebben neergelegd bij hun rol als crowdpleasers en dat is nefast. Anderhalf jaar geleden noemden we hen nog veelbelovend, nu vrezen we voor de toekomst.