Opeth - Miguelito = god (of was het omgekeerd?)

Ancienne Belgique, 6 november 2019

Het was niet eens voorzien dat we hierover zouden schrijven. We hadden ons immers zelf al lang een ticket aangeschaft (lang leve Ticketswap!). Maar de hoofdredacteur besliste er anders over en stuurde ons naar de band die net twee dezelfde platen had uitgebracht, zij het weliswaar elk in een andere taal.

Wij zijn geen Opeth-kenners. Zo, dat hoge woord is er ook al uit. De azijnpissers kunnen nu al beginnen zeuren in de comments op Facebook. Of niet. U ziet maar. Toen wij Opeth voor het eerst zagen- op Graspop, een paar jaar geleden - begon deze liefde te groeien. Het soort van liefde dat we ook voor Rush voelen. Of voor Camel. Daar zijn meerdere redenen voor, waarvan u er ongetwijfeld een paar in volgend verslag zal terugvinden.

De ironie bijvoorbeeld, die frontman en bezieler Mikael Åkerfeldt steevast hanteert in zijn bindteksten. Een voorbeeld? Toen er uit het publiek enkele Spaanse commentaren werden geroepen, reageerde hij droogjes: “In Spanish speaking countries I am known as Miguelito. Everywhere else they call me god”. Hilarisch toch! Hij kwam daar later nog langs zijn neus weg op terug toen hij liet weten dat “zijn vader met kerstmis nog zou afdalen”. Het typeert de man. Alsof hij de ernst van de muziek op die manier wil relativeren.

Maar de hoofdreden waarom wij naar Brussel waren getrokken, was uiteraard de muziek. Muziek, die wij (maar wie zijn wij?) ergens situeren in de buurt van The Flower Kings (het overduidelijke proggehalte) x Rush (de virtuositeit) x Dream Theater (de klasse van de muzikanten) x Morbid Angel (het deathmetalvoorbeeld). Want Opeth mag dan wel op plaat de deathmetal hebben afgezworen, tijdens concerten is er geen ontsnappen aan de grunts. Ze nemen ook nergens de overhand. Want zoals wij ooit ergens lazen: Opeth-fans zijn eerder pure muziekliefhebbers dan metalfans.

In de AB werd een selectie gemaakt uit de stilaan indrukwekkende discografie van de band met nummers uit negen (!!) albums met de nadruk op het laatste, waarvan de drie songs (de intro op band niet meegerekend) uit het meest recente werkstuk kwamen. Dat die nummers dan ook nog eens in het Zweeds werden gezongen (samen met de relatieve “nieuwheid”), resulteerde waarschijnlijk in de nog ingetogen reacties. Want het moet gezegd dat vooral het oudere werk (o.m. Hope Leaves) woordelijk werd meegezongen door een heel deel van de toeschouwers, hetgeen de toewijding maar weer eens illustreert. En ook de pogo’s, die werden ingezet bij pakweg The Lotus Eater, zijn ongetwijfeld een indicatie.

Hoe dan ook stonden wij alweer met open mond (en gehoorbescherming) te luisteren en te kijken naar de show. Hoewel dat kijken – gezien de beperkte activiteit op het podium (met uitzondering misschien van sologitarist Fredrik Åkesson) – vooral naar de schermen moest gebeuren, waarop mooie, maar ook weer niet meteen spectaculaire dingen te zien waren. Maar who the fuck cares als je een band van dergelijk kaliber, van dergelijk niveau aan het werk kan zien!

De bisnummers – het machtige Sorceress en de energie-explosie die Deliverance was – bezegelden alles wat hierboven werd vermeld. Opeth heeft er een evote fan bij. De Opeth-collectie in de platenkast wordt asap verder aangevuld. En de aanwezigheid op alle verdere concerten is incontournable. Zoals ze in Spaanssprekende landen zeggen: Olé!