Openluchttheater Rivierenhof 2012 - Portishead - Alles onder controle

Openluchttheater Rivierenhof, Deurne, 18 juli 2012

Een arm en een been hadden we ervoor over gehad om er bij te zijn, maar dat been waren we al kwijt aan die andere show in het openluchttheater Rivierenhof, die van Sigur Rós. Een groep van dit kaliber aan het werk zien in deze setting is een buitenkans, die zich maar één keer in je leven voordoet.

Maar wat kwamen zij zelf daar zoeken? Hun laatste wapenfeit, 'Third', dateert al uit 2008. En hoewel de nieuwe plaat in de pijplijn zit, zijn er geen tekenen dat ze er ook snel uit zal komen. Portishead staat niet bekend voor hun snelle werktempo.

Misschien is het een manier om op kosten van het bedrijf op vakantie te gaan? Deze tournee doet opvallend veel pittoreske plaatsen aan. Een kasteel in Verona, een amfitheater in Wenen en ook dit park in Antwerpen, dat daarmee zijn plaats bij de mooiste concertlocaties in Europa stevig verankerd ziet.

Het lijkt ons eerder dat Portishead de merknaam warm wil houden. De boer op gaan is dan zo goed als de enige mogelijkheid en het is duidelijk dat Beth Gibbons daar niet voor haar plezier staat te zingen. De helft van de tijd stond ze met haar rug naar het publiek, de andere helft zagen we haar in donker silhouet geleund tegen haar microfoonstandaard. Ze bleef het liefst zo onzichtbaar mogelijk.

Maar ze speelden op safe. Ze brachten tot in de details perfecte versies van hun perfecte nummers en de verschillen met de uitvoering op plaat moesten met een vergrootglas gezocht worden. Er werd weinig aan het toeval overgelaten: er was bijna geen interactie met het publiek behalve het handjes schudden tijdens de bisnummers, wat even spontaan overkwam als kleine Peter dat deed toen hij zijn nieuwjaarsbrief aan bisschop Vangheluwe moest voorlezen.

Er waren prachtige beelden. Overal zaten camera’s verborgen die closeups van instrumenten of van Beth Gibbons’ gezicht projecteerden op de videowall, soms voorzien van een smaakvol digitaal effect. Af en toe waren er ook beelden die vooraf opgenomen waren, zoals de lege fabrieksruimtes die een economische crisis evoceerden tijdens Machine Gun. Soms waren er bomen te zien en leek de videowall een extensie van het park rondom ons, en tijdens Cowboys waren het gewoon geometrische zwart-wit patronen.

De sobere versie van Wandering Star met enkel twee gitaren was een hoogtepunt. Roads, het eerste bisnummer was intens. Glory Box was zalig, en de solo in het midden van het nummer werd apart op applaus onthaald. We hebben Chase The Tear leren kennen, een nummer dat voor Amnesty International werd uitgebracht. We hebben een quasi perfect concert gezien.

En toch bleven we met een klein hongergevoel zitten. “Mens, leef!” hadden we willen schreeuwen. Scheur je de kleren van het lijf en spring in het publiek. Maar de teugels vieren, dat doet Portishead niet.