Oost-Vlaams Rockconcours - Vier maal vijf is twintig

Verschillende zalen, , 2 november 2009

Wonderbaarlijkerwijze togen wij vief en monter naar Zele. Zelfs de lucht van verse aal vanaf de afrit van de autostrade, die ons eraan herinnerde dat wij weer naar een provinciale jeugdbunker gingen, kon ons humeur niet doen omslaan. Het meeste onkruid was immers gewied en echte sukkelaars vond je niet meer terug op de podia van de halve finales. Er zat dus misschien wat fijne muziek in de lucht, en er zaten alleszins lekkere scampi in de backstagefrigo. Een mens zou van minder goedgezind worden.

Amatorski was ons in de preselecties eigenlijk volledig ontgaan. Een aantal van de redenen bleken nog steeds aanwezig. Hun podiumprésence schreeuwde: "Sorry dat we hier staan en jullie storen. We zitten eigenlijk liever in onze warme repetitieruimte." Als de zangeres de ogen al eens opende, was het met een blik zo triest alsof de andere groepsleden 's anderendaags naar ginds oorlogsfront gesommeerd waren, ver weg en met weinig kans op behouden terugkeer. Het afscheid was ronduit onbeholpen. Bovendien hadden zij blijkbaar helemaal geen fans mee. Maar de muziek... Wat is die mooi geworden! Sfeervolle soundscapes, muziek om de ogen bij te sluiten en weg te dromen. Mits wat werk aan de présence (en een bezoekje aan de kapper) zullen zij in de finale een zeer te duchten concurrent zijn voor een aantal andere sfeer- en zweefgroepjes. U hoort het: Amatorski kaapte de eerste plaats weg.

Horny Housekeepers verraste ons totaal niet meer. In de preselectie brachten zij nog een welkome afwisseling: een vreemde eend in de bijt zonder referentie of rechtstreekse concurrentie binnen het concours. Deze avond opperde iemand dat de Jannen Fabre en/of Hoet hier misschien iets mee aan konden, maar hij dwaalde of kent niks van kunst. De Jannen doorprikken dit ballonnetje meteen: Horny Housekeepers is gewoon een excuus voor twee knullen om eens het zwijn dan wel de aap uit te hangen op het podium, maar aan enige visie of bedoeling ontbrak het volledig.

Het verrassingseffect was ook wat weg bij Manu, al slaagt hij er nog steeds in om te charmeren. Toen een onverlaat in het publiek het waagde te kuchen na het openingsakkoord, wierp Manu een schalkse blik richting zaal. Een blik die tegelijk hilarisch was en getuigde van zelfvertrouwen. Muzikaal was hij helaas gewoon miscast op een rockconcours. In een songschrijverscompetitie zou hij het wellicht verder schoppen. De songs - zelfs de nieuwe - kwamen allemaal wat veel uit hetzelfde vaatje qua klank. Misschien moet Manu een bende slechte vrienden zoeken in het caféleven. Die kunnen dan wat rock-'n-roll toevoegen. En als hij gewoon verdergaat op zijn élan heeft Fonny De Wulf een te duchten concurrent of heeft filmend Vlaanderen er een soundtrackcomponist bij.

Bij Limousine noteerden wij: "QOTSA light". De ene catchy song na de andere rolde van het podium. En dit leek iets zeer commercialiseerbaars. De zanger zat blijkbaar wel op de grens van zijn kunnen, maar mits clevere samenzang werd één en ander opgelost. Ander schoonheidsfoutje: de heren vonden de nek van hun gitaar of bas of de toetsen van hun keyboard blijkbaar interessanter dan elkaar of het publiek. Zij bleven er immers vrij lang en veel naar turen. Hier lijkt nog werk aan de winkel.

Giants By The Sea hoefde niet te vaak naar de nekken van de instrumenten te turen. Tijdens de soundcheck brachten zij Pearl Jam, tijdens de set brachten zij dingen die heel erg op Live geënt waren. Zo hebben we er nog zien passeren en die hebben niet eens de halve finale gehaald. Live absoluut geen avontuur, muzikaal helemaal niks bijzonders meer. Hadden zij dit vijftien jaar geleden gedaan, waren ze heel erg in de mode geweest en stonden zij wellicht in de finale. Nu is dat soort ninetiesbombast wel erg passé. En voor een revival is het nog te vroeg. Gelukkig maar.

Wij dachten tijdens het concours wel vaker: als een groepje uit vier leden bestaat en elk brengt vijf vrienden of familieleden mee, dan staan er al twintig fans om de ruimte voor het podium te vullen. Veel groepen hebben blijkbaar geen vrienden of toch niet zo 'n goeie dat ze vijf euro veil hebben om naar twintig minuten gepriengel van hun kennis te mogen komen luisteren. Dat is slechts een euro per vier minuten. As You Like It is evenwel slimmer: zowel op de preselectie als op de halve finale brachten zij een troepje fans mee dat zich zeer gaarne liet gaan op hun beukende rock. Een groep die het belang van fans inziet staat al een heel eind. Hopelijk heeft Amatorski het gezien.

Is As You Like It dan twee alinea's waard? Wij dachten even van wel, maar toen begonnen we naar hun muziek te luisteren. "I won't let you win" hoorden wij als een soort statement. Nu ja, Muse trekt daar ook volk mee. Maar daarna: "I don't wanna know, I don't wanna, I don't wanna". Franz Ferdinand werd in 1914 doodgeschoten, en de geschiedenis had zich beter herhaald alvorens die ene kutsingle op de wereld losgelaten werd. Wij trokken ons dan ook strategisch terug naar de toog, alwaar wij een erg continu gedreun opvingen van een band met meer kloten dan kop. Ook weer een ideale band voor bikertreffens dus... en wij die dachten dat die er allemaal uitgegooid waren in de preselecties. Maar ja, zelfs al scheidt men het kaf van het koren: als het tegen gaat, zit er muizenstront tussen.

De jury zag daar blijkbaar geen graten in en gaf As You Like It een wildcard. In kaf en koren zitten trouwens geen graten. In muizenstront wel, als de muizen héél kleine harde visjes gegeten hebben. De andere wildcards waren voor Look & Trees, Maya's Moving Castle en The Curvy Cuties Fanclub. Dat vinden wij vooral jammer voor Steven H, omdat hij er als enige in slaagde twee à drie nummers te brengen die we nog steeds nazingen. Helaas bracht hij live al te veel performance en te weinig echte livemuziek. "'t Zit tegen.", zouden we zeggen.