Oost-Vlaams Rockconcours - The night of the crooked clichés in English
JH Jodelo, Lochristi, 1 november 2009
Soms bekruipt ons de lust om te emigreren naar een dorpje in de Andes waar zelfs de panfluit nog niet ontdekt is. Maar, als we heel eerlijk zijn, vaak zijn we toch benieuwd naar wat de groepjes er in de halve finales van het Rockconcours van terecht brengen. Zijn ze sedert de preselecties op hun lauweren blijven rusten, of hebben ze bijgestuurd, en hoe houden ze stand tegen hun nieuwe opponenten?
Singer/songwriter Jivadev beet de spits af voor een lege zaal. Wij twijfelen er niet aan dat dit een erg sympathieke jongen is die veel werk in zijn teksten en songs steekt, maar er is een reden waarom er zo weinig singer/songwriters doorbreken die niet in hun moedertaal zingen: veelal rijgen zij de clichés aan elkaar en zijn ze al blij als het rijmt, en als het dan eens "origineel" mag zijn dan is het Engels zodanig hoekig en tegennatuurlijk dat het door Hollanders geschreven lijkt te zijn. Dankuwel en goeienavond dus.
Helaas, ook Slowscan maakte niet bijster veel indruk. Dat deden ze al niet in de voorrondes, en hoewel er niks aan te merken viel op hun samenzang, arrangementen en songs, bleven ze toch wat te veel steken in clichés, zowel qua klank als qua tekst. Wij luisteren graag naar muziek, maar wij verkiezen stilte boven muziek van dertien in een dozijn. Stilte is uitzonderlijker.
The Curvy Cuties Fanclub had hun eigen curvy cuties fanclub meegebracht, en dat zorgde toch voor wat ambiance. Bij de soundcheck maakten deze jonge snaken al indruk, en tijdens hun set knikten we ook goedkeurend. Misschien is er sprake van een generatiekloof, want we vonden het vanaf het derde nummer toch weer net wat te poppy en Ketnetfähig. We zijn wel nieuwsgierig wat deze jongens - die technisch best al ver staan - zullen presteren eens ze wat levenservaring opgedaan hebben.
Toen was het weer tijd voor een regelrecht duel: Snowhites en By No Means stonden al tegenover elkaar in de voorrondes, en nu dus weer. Emopoprock? We zeggen er eerlijk bij dat we ons van beide groepen niet veel meer konden herinneren, en volgende week zijn we hen alwéér vergeten. Nee, geen beginnende alzheimer, gewoon te veel van hetzelfde. Hun sets waren erg professioneel en ze waren op geen enkel schoonheidsfoutje te betrappen, maar "boodschap" en "begeestering" staan niet in dat Nederlands/Engels-zakwoordenboekje waaruit ze hun teksten plukken. Bovendien lijdt By No Means aan het Lady Linn-syndroom: het memorabelste nummer van hun hele set was een cover. Desalniettemin: deze groepen zullen vermoedelijk nog vaak gaatjes in festivalprogrammaties mogen vullen.
Afsluiter Catatonics deed het niet slecht. Wij waren in de wolken met hun passage in de preselecties, en ook nu gaven ze ons - en het merendeel van het publiek - een goed gevoel. De naam James Blunt viel, en laat dat nu net één van die muzikale zonden zijn waar wij ons graag in verlustigen. Helaas geldt hier ook weer: Blunt zingt in zijn moedertaal, Catatonics niet. Dat is dan ook onze enige opmerking, en helaas iets waar de groep niks aan kan doen. De jury gaf hen vrijgeleide naar de finale. Ook deze avond waren wij het volmondig met hen eens. Wij tippen ook de Curvy Cuties voor een wildcard, maar zij zullen nog even bang moeten afwachten...