Oost-Vlaams Rockconcours - Mensen zonder vrienden

JH Dido, Erpe-Mere, 29 september 2009

De laatste zes groepen uit de preselecties mochten aantreden in Erpe-Mere. Wij waren opgelucht dat er een einde kwam aan vier weekends luisteren naar soms beloftevolle, maar al te vaak weinig originele groepen, overleven op bier van de sponsor en met liefde gemaakte pasta. De laatste preselectie was gelukkig een van de betere. Én er waren broodjes.

Under Downtown beet luidruchtig de spits af. Op het eerste zicht brachten zij boenk voor op de autoscooter, weliswaar met een drummer en een rock-'n-rollere klank dan bijvoorbeeld Milk Inc. Het zangeresje had een stem die goed in de muziek lag, maar die helaas veel te weinig gebruikt werd. De muziek viel iets te vaak dood om van een echt feestje te kunnen spreken, en ook op het podium was het allemaal nogal oninteressant.

Toch hoorden we een aantal donkere klanken die ons erg aanstonden. De groep zocht duidelijk nog een richting, en wij zouden hun aanraden meer de donkerte van een Depeche Mode op te zoeken en echte songs te gaan breien. We vermoeden alvast dat het erin zit, en indien niet kan de zangeres altijd nog in een bikini gehesen worden en à la Sylver wat monotoon gedreun opleuken. Al zou dat zonde zijn van haar talent.

Steven H vinden wij een erg ongelukkig gekozen artiestennaam. Deze in kostuum gestoken westvlomse hiphopper stak helemaal solo van wal terwijl zijn sequencer de nodige beats voorzag. Zo rustig en bedeesd als hij naast het podium leek, zo explosief en expressief was hij eens hij in de schijnwerpers stond.

Omdat het publiek niet te dicht bij het podium durfde te komen, ging hij zelf halfweg de zaal zijn ding doen. Met een waanzinnige overacting en teksten als "'t is saai in den backstage" leek hij in eerste instantie een grote lolbroek, maar naar het einde toe - toen hij vocaal werd bijgestaan door een zangeres met een minder explosieve présence - kwam er toch wat meer sérieux bij kijken.

De bedenkingen die wij hadden? Westvlomse hiphop is al een paar jaar uit de mode, en veel variatie op het genre bood Steven H niet. Als performer was hij dan wel weer geslaagd - wij zouden Spastic Steve voorstellen als artiestennaam - en als songschrijver deed hij het ook niet slecht.

Helaas houden wij meer van een echt livegebeuren in plaats van karaoke, en net als bij de meeste andere singer/songwriters vroegen wij ons af: heeft deze jongen echt geen vrienden die muziek spelen, of vindt hij dat hij het zelf allemaal best kan?

Zelfde bedenking trouwens bij The Jack London Show. Veelbelovende groepsnaam, maar geen groep. Een jongeman met gitaar en ritmebox bracht een stuk of wat songs die ons niet konden boeien: het gitaarwerk bleef meestal beperkt tot rudimentaire power chords, teksten kwamen niet verder dan een herhaling van "I Wanna" en "You Are", en de schreeuwerige zang zat er nogal eens naast. Met een paar kritische vrienden een groepje beginnen is de boodschap. En de wereld heeft genoeg aan één Franz Ferdinand. I don't wanna.

Het was dus des te leuker om met Limousine nog eens een regelrechte groep te zien. Zij haalden hun invloeden duidelijk uit de jaren tachtig, met nostalgische keyboards en songs die met wat goeie wil aan bijvoorbeeld Sisters of Mercy kunnen doen denken. Daarvoor zullen echter wel nog wat stemoefeningen nodig zijn, want de stem bleek vaak wat te dun voor het genre. Als zij mits wat meer samenzang overdonderende vocalen zouden neerzetten, zouden wij hen zo cool vinden dat ze straffeloos een zonnebril mochten dragen op het podium. Ook deze jongens raden we aan om hun donkerdere kant te cultiveren.

Intergalactic Lovers liet ons wat verward achter. In het begin kon het ons niet overtuigen, maar naarmate de set vorderde, raakten wij meer en meer geboeid. De frontvrouw plaatsten wij ergens tussen Suzanne Vega en Fay Lovski, maar ze werd soms wat van het podium gedrukt door de band. 

Het groepsgeluid was niet altijd even origineel, en wij houden niet van gesamplede backing vocals als er drie mogelijke backings op het podium staan. De zangeres had evenwel een twinkeling in haar ogen en een klank in haar stem die ons naar meer deden verlangen - louter muzikaal, uiteraard. Wij zeggen: breng de frontvrouw meer naar voren, en werk hard aan pakkende nummers.

Muffler Men bracht tot slot een hardrockset die gevarieerd was en stevig in elkaar zat. Helaas, talentvolle en professionele groepen zijn er in die niche al bij bosjes. Hoewel wij geen echte minpunten konden noteren, was er ook niks waaruit wij besloten dat zij anders waren dan al die anderen. Deze groep zou beter een muzikale leemte zoeken, in plaats van het oververzadigde segment waarin ze nu zitten.

De jury besliste dat Intergalactic Lovers, Limousine en Spastic Steve - sorry: Steven H - doorgingen. Wij hopen dat ze de tijd die hen nog rest voor de halve finales goed gaan gebruiken om een beetje richting te zoeken.