Oost-Vlaams Rockconcours - Voer voor discussie
Stedelijk JC, Ronse, 20 september 2009
Misschien zat het fijne nazomerweertje er voor iets tussen, of de voortreffelijke catering. Feit is dat wij goedgeluimd naar de preselectie te Ronse togen, en heel de avond goedgezind bleven. Er werd een avondje fijn en complexloos muziek gemaakt in een bont allegaartje van stijlen.
Paperfox bleek te bestaan uit een debuterend meisje met een trits computers, keyboards en wat slaapkamermeubilair. Wij bereidden ons met schrik in het hart voor op een ramp, maar onze vrees was ongegrond. Wij hoorden er wat Annie Lennox in, en met wat goeie wil zelfs een beetje Sinéad O'Connor. Helaas klonken de songs die de computer afspeelde een beetje zoals Leonard Cohens laatste studioplaten: als songs die door een computer worden afgespeeld.
De gitaar die voor het live-aspect moest zorgen tijdens het eerste nummer was nauwelijks hoorbaar, en de live keyboardriedeltjes tijdens de andere nummers waren niet altijd even juist. En waarom we na al die ingetogen nummertjes plots moesten "hakkùùùùùùùh" blijft een raadsel. Heel wat schoonheidsfoutjes dus, maar best wel potentieel.
Batsman.music gooide het over een andere boeg. Waar hun demo nogal zweverig klonk, zetten ze hier een schreeuwset van jewelste neer. Zelf spraken ze over Elliott Smith, wij hoorden ook wat Weezer en misschien wat Blur en een toetsje Jamiroquai. De jaren negentig dus. Extra punten voor de gitarist die wat leek op Buddy Holly maar klonk als Santana. Leuk, maar de heren zullen moeten kiezen tussen hun demoklank of hun liveklank. Het leven is al verwarrend genoeg.
De jonge snaken van The Curvy Cuties Fanclub brachten meer basic structuren en uitvoeringen. Ze kenden hun eigen beperkingen blijkbaar goed genoeg om niet uit de bocht te gaan, waarvoor respect. Little Miss Vixen klonk ons wel iets te boysbandachtig in de oren, en zo dwaalden onze gedachten af naar dat punkbandje dat Junior Eurosong gewonnen heeft maar waar we ondertussen niet veel meer van horen.
Bij Supersoulfly zou je denken aan Max Cavalera en daverende pokkeherrie die uit de diepste geborchten van de hel opborrelen, maar dat was weer een misrekening. Er kwam veel wah wah bij kijken en het klonk allemaal heel cleantjes en wat afgelikt. Voer voor de fans van Lalalover. Wij hadden absoluut niks aan te merken op de uitvoering en de professionaliteit, maar er sprongen absoluut geen vonken van het podium. Eerder een groep voor tuinfeestjes.
Singer/songwriter John Gilbert is van het type "verwaaide Jezusfiguur". Je treft ze in het Gentse vaker aan dan je zou denken. Zijn ietwat van de pot gerukte sarcasme deed ons dan ook wat te gemakkelijk aan, vooral omdat de songs ook uitsluitend daarop teerden. Qua uitvoering deed hij ons heel hard denken aan die keer dat we Bruno Deneckere op de Brussels Jazz Marathon om twee uur 's nachts in kennelijke toestand aan zijn derde set van die avond zagen beginnen. Automatische piloot in slow motion, zoiets. Niet bepaald de meest fascinerende twintig minuten van dit concours dus.
Nee, dàn nog liever Horny Housekeepers. Je kan er voor zijn of radicaal tegen, maar je hebt er op z'n minst wel een gedacht over. Dit duo hyperactievelingen maakte zware boenk en ramde er wat gitaar en percussie bij, en ook de nodige humor en zelfrelativering, verstoken van elke schrik om zich belachelijk te maken. Een springerige live-show dus, en hoewel wij dit genre niet gauw in de cd-speler schuiven zien wij ons best wel eens loos gaan op deze muziek.
Er viel dus wel wat te zeggen voor en tegen elke deelnemer. Paperfox, The Curvy Cuties Fanclub en Horny Housekeepers kregen een ticket voor de volgende ronde. Daar konden wij ons best in vinden, al hadden wij ièts meer sympathie voor Batsman.music dan voor de Curvy Cuties.