Oost-Vlaams Rockconcours - Stilleven met weefgetouw en stripteasebar

JH Reflex, Sint-Lievens-Houtem, 20 september 2009

Het jeugdhuis van Sint-Lievens-Houtem bevindt zich op het binnenplein van een voormalige fabriek die nu Cultureel Centrum is. Wij staarden een wijle naar het afgedankte gietijzeren weefgetouw dat de eerdere bestemming van deze gebouwen in herinnering moet houden. Het was groots, indrukwekkend, krachtig en niet te negeren, en tegelijk verfijnd, gedetailleerd en tot mooie dingen in staat. Net wat wij verwachten van de deelnemers aan dit concours.

By No Means timmert al enkele jaren aan de weg en ze speelden onder andere in het voorprogramma van Zornik. In dat hokje vallen ze dan ook probleemloos te catalogeren. Wij konden hen op geen enkel foutje betrappen: perfecte (samen)zang, knap uitgewerkte nummers die niet verveelden en die in meer dan één geval na drie luisterbeurten mee te zingen zijn, erg uitgebalanceerde en beheerste instrumenten, een goeie présence en geen pose. We misten enkel dat ondefinieerbare wat ons kouwe rillingen bezorgt. Desalniettemin een groep van festivalniveau. Zo lang ze maar geen eyeliner beginnen dragen en stripverhalen naar hun beeld en gelijkenis laten maken.

"Straffe groep die het beter doet" dachten wij nog, en blijkbaar had Hindenburg besloten dat het zelfs het proberen niet echt waard was. Eén gitarist was zoekgeraakt op weg naar de toog, hun setje duurde maar een kwartier, en hun veel rudimentairder arrangementen verveelden al snel. Elk groepslid was erg beperkt op zijn instrument, en wat moest doorgaan voor songs waren voornamelijk samengeplakte stukjes met gekunstelde breaks tussen. De derde - tevens laatste - song begon leuk maar ontaarde dan weer in oeverloos gedram. Hier zou misschien iets kunnen in zitten, als ze ooit het repetitiekotniveau overstijgen.

Wij zijn niet kwistig met schouderklopjes, maar The Catatonics was een revelatie. Eindelijk een singer/songwriter die beseft dat je je songs toch een béétje mag aankleden. De zanger/gitarist/frontfiguur deed ons qua stem en songs denken aan Gram Parsons, en deed naturel Amerikaans aan. De drummer en pianiste speelden geen noot te veel, maar altijd het juiste toetsje op de juiste plaats. Ze zorgden bovendien nog eens voor prachtige backing vocals, en wij waren verkocht. Hoewel er weinig variatie in de set zat, zouden wij van deze mensen zó een plaat kopen en een concert bezoeken.

Dit soort muziek hoort eerder thuis in concertzalen met dikke rode stoelkussens. Een deel van het publiek leek dat ook te denken en zette zich op de vloer voor het podium. Een ander deel van het publiek bestond uit soepkippen die het op een luidruchtig kakelen zetten, wars van de schoonheid die op het podium gemaakt werd. De groep trok het zich niet aan, maar wij startten ei zo na een bar fight. Dat heb je dan met countrymuziek.

Eén en ander werd later duidelijk toen Chloë Carrette aantrad; de batterij kippen was namelijk haar fanbase. Laten wij dus even respectvol met dit meisje omgaan als haar fans met de andere groepen. Chloë bracht een karaokesetje ten berde op een leeg podium. Vermoedelijk bestaat haar muzikale achtergrond uit twee cd's van Rihanna en heeft ze gedacht: "dat kan ik ook". Met haar dans- en zangtalent kan ze het, eens ze meerderjarig is, vermoedelijk wel schoppen tot vaste act in een derderangs stripteasebar, waar wij haar misschien nog zullen treffen eens wij eenzaam, impotent, en absoluut potdoof geworden zijn.

Maar wij lopen op de zaken vooruit, het gitaarduo Scattering Walrus mocht eerst nog. En als er nu ièts is waar wij het vliegend van krijgen dan zijn het groepjes die The Beatles als grootste invloed noemen omdat dat nu eenmaal bon ton is. Wat ons betreft hebben The Beatles hun invloed gehad en hun naam verdiend, maar staat de muziek ondertussen al heel wat verder. 

Gelukkig klonk Scattering Walrus eerder als "Elvis Costello sings the Every Brothers", maar het was allemaal nog heel erg prematuur. De stemmen moeten nog wat groeien, het oeuvre moet nog wat gevarieerder, en niet èlke song hoeft een solo te hebben. Dit was slaapkamerniveau, maar wel met een toekomst.

Deze preselectie eindigde zoals ze begonnen was: met een superprofessionele groep in wat wij gemakkelijkheidshalve "het emo-genre" moeten noemen. De zanger van Snowhites klonk heel hard als Brian Molko maar de groepssound was gelukkig geen Placebo-kopie. Er klonk wat vroege Coldplay in door en ook nogal wat van de laatste dEUS-worpen. Een fanfaredrummetje, gepingel op de Rhodes, en gitaren en bas die de geluidsmuur tot barstens toe vol moeten stoppen. Een beetje zoals een stilleven met fruit: knap gemaakt met oog voor detail, maar helemaal verstoken van boodschap, passie en verwondering.

The Catatonics gingen uiteraard door, alsook By No Means en Snowhites. De andere groepen kunnen mits véél werk en volharding nog ergens komen. Bar Billekes-a-Go-Go in Dovegem is ook "ergens". Zwaarmoedig namen wij afscheid van het weefgetouw.