Oost-Vlaams Rockconcours - Déjà vu, déjà entendu
JH 'T Klub, Lokeren, 14 september 2009
Het begint ons stilaan te dagen: de mensen die in de jaren negentig opgroeiden, hebben ondertussen geld genoeg om de inboedel van een halve muziekwinkel op het podium te stouwen. Bij hen noteren wij dan meestal Nirvana, Offspring, Placebo. Het jongere geweld volgt eerder de recentere modes om een graantje mee te pikken van de platenverkoop van Franz Ferdinand of The Libertines. En de echt originele uitschieters hebben zichzelf blijkbaar tot kluizenaarschap in Boeddhistische tempels verplicht. In T-Klub vond je ze alleszins niet.
Charlie Jones Big Band krijgt punten voor de meest ironische groepsnaam. Met z'n tweeën, drum en gitaar, en somtijds met twee backing vocals, brachten ze erg basic vuile bluesy rock. De gitarist droeg voor en na het optreden het hoedje Doherty-gewijs achter op het hoofd. De klank leunde wat aan tegen The Blackbox Revelation. Vermoeden we, want daar hebben we recent niet veel meer naar geluisterd of van gehoord. Punten voor ironie: als je te hard je best doet om in de mode te zijn, ben je nogal snel achterhaald. CJBB vonden we nogal 2008.
Amatorski was van een veel minder basic kaliber. Sfeervolle zweverige pop met een beetje Hooverphonic-genen, maar gelukkig niet te veel. Soms denken we aan Tindersticks. Soms denken we lelijker dingen. Een welwillender recensent zou bijvoorbeeld van "tegendraadse vocalen" of "alternatief genre" spreken, maar wij hopen toch dat hun toekomstige opnamestudio een pitch corrector heeft. Het kan ook aan de zaalakoestiek of PA gelegen hebben; zelfs "dank u" klinkt als "eaauwu". Desalniettemin luisteren we meestal geboeid, en de ietwat onderkoelde présence past bij dit soort muziek.
Ray Monda tapt uit het zelfde vaatje als Charlie Jones Big Band, maar bewijst de meerwaarde van een (h)echt bandje. Een beetje ZZ Top, iets van Motörhead, een refreintje van tu-tu-di-tu-du-wah, leuk! Wij zien energie van begin tot eind, geen vestimentaire of muzikale pretentie, en besluiten dat dit een ideaal bandje is voor bikertreffens. Toegegeven, er blijft niet zo veel hangen, en wij hopen dat zij hun songs even laten nakijken door Sabam alvorens ze op te nemen, anders zitten er mogelijks plagiaatprocessen aan te komen voor bepaalde flarden.
Ook Giants By The Sea hebben soms wat weg van een muziekquiz. Wij breken ons meermaals het hoofd over fragmenten die we al eerder hebben gehoord. We vinden Every Me Every You van Placebo en de strofe van Ring Ring I've Got To Sing van Ferre Grignard over de akkoorden van 1979 van Smashing Pumpkins. Mits een paar extra luisterbeurten hadden we er nog wel meer van de iets te nadrukkelijke invloeden uitgehaald. We noteren maar weer eens: Placebo, Nirvana, Offspring. En voor de verandering: The Scabs.
De twee dames en twee heren van Slowscan komen iets origineler uit de hoek, maar wel vervelender. Songs met nogal weinig om het lijf, Tracy Bonham zonder pit of Indigo Girls met een vleugje rock. Maar wie spreekt er nog van Tracy Bonham of Indigo Girls? Ondanks de occasionele drumbreak en een goeie beheersing van het instrumentarium kan dit niet boeien. Gelukkig heeft het jeugdhuis dergelijke dingen voorzien en hebben zij zetels waarin wij ons kunnen neervlijen.
Die zetel verlaten we helaas niet voor de pianogeoriënteerde pop-met-bluesinvloeden van Billy Barlow. Sioen komt om de hoek piepen, maar met de te nadrukkelijke Amerikaanse tongval en soms wat te clichématige teksten zitten de songs soms op de rand van de pastiche. De uitwerking van de nummers is wel op niveau en mits het vinden van een eigen stem en het zoeken naar wat variatie kan hier nog iets leuks uit bloeien.
Begrijpt u ons niet verkeerd: het was best een amusante avond, maar muzikaal vielen de meeste bands ergens tussen balorkest en tribute-band. Waarlijke kunstenaars ontbraken op het appèl. Naar het schijnt zijn die niet zo dik gezaaid. Het is een magere troost, en wij blijven hopen.
Gaan door: Slowscan, Amatorski en Giants By The Sea.