Oost-Vlaams Rockconcours - Echte en valse zangers
JH Leeuwerik, Lede, 14 september 2009
Het begon al goed: de wegenwerkers in Wichelen hadden het dorp Lede zoek gemaakt. Navigerend op zon en poolster vonden wij uiteindelijk jeugdhuis Leeuwerik. De warme verwelkoming en intieme sfeer konden helaas niet verdoezelen dat dit een erg zwakke preselectie was. En tot overmaat van ramp was er geen zwaar bier om de dingen wat draaglijker te maken.
De lichtjes georchestreerde chaos van Mauer deed ons de wenkbrauwen fronsen. Op het podium stond een band die zorgde voor een nagenoeg continue dreunende muur van gitaarlawaai. Er stond ook een zanger/performer die er blijkbaar geen moer om gaf of er nu vijf of vijfduizend mensen in de zaal stonden, en die met veel pathos naar alle kanten van het podium kroop - hij leek wat op Herman Brood op een mindere dag. Ongeveer even oud ook, maar iets levender. Helaas gaven groep en zanger elk hun eigen performance, en stonden beide entiteiten toevallig gelijktijdig op een podium. Bemerk de afwezigheid van de woorden "muziek" en "authentiek" in deze bespreking.
To The Rescue! bracht een beetje soelaas. Een beetje. Zij stonden op het niveau "net het repetitiekot verlaten". Leuke melodietjes hier en daar, soms wat te duidelijk schatplichtig aan bijvoorbeeld Beastie Boys. Het rammelde nogal eens - er zijn groepen die véél geld uitgeven om zo ruw te klinken - maar vooral vocaal haperde er vanalles, al werd dat enigszins gemaskeerd door de samenzang. En helaas, zelfs al speelde de hele groep - behalve de saxofoniste wegens vrouwelijk - in een marcelleke, het blijft een gimmick en dat is geen surrogaat voor présence. Hopelijk gaan die instrumenten voor lange tijd terug het repetitiekot in, en die marcellekes minstens drie keer in de was.
U bemerkte misschien in voorgaande verslagen dat wij het niet zo hebben op singer/songwriters. Zij krijgen van ons geen extra krediet "omdat je het toch maar moet durven". Een flauwe performance blijft een flauwe performance, zelfs al speel je helemaal naakt op een éénsnarige gitaar. Stràffe singer/songwriters krijgen dan wel weer onze onverdeelde goedkeuring.
In die categorie valt Lisa Pangrazio. Ze stond daags tevoren al op het podium met een band, nu deed ze het alleen en veel beter. Ze wist de aandacht vast te houden met haar klok van een stem en haar volle gitaarspel - wij hoorden in ons hoofd een cello meespelen. Ze leek ook één van de weinige artiesten op heel het concours die wist wat je tegen een publiek kan en mag zeggen. Ook naar de songs luisterden we graag, al wijzen we nog eens op onze aversie voor nodeloze herhalingen ("I know" x 20 of "Am I Your Desire" x 15) en al te veel Ooooooooohs en Aaaaahs. Gelukkig bleef dat soort schoonheidsfoutjes binnen de perken en knikten we bewonderend en goedkeurend naar deze jongedame.
Überkitsch begon met een leuke lange instrumentale intro, maar de tegen-de-goesting-wauwelzang wrong het nummer de keel om. Ook een ander zangregister bij de volgende song bracht geen beterschap en we vonden het wat pijnlijk. En dat terwijl het instrumentaal wel helemaal goed zat en het trio erg vol klonk. Vanaf het derde nummer ging het plots stukken beter met de zanger: tot onze verbazing hoorden wij er zelfs wat Rage Against The Machine in doorklinken. Helaas zonken de songs dan een beetje weg. Je kan niet alles willen, maar mag het toch ièts zijn?
Kinky City borduurde een beetje voort op hetzelfde. Een iets Engelser klank, meer georiënteerd op riffs en tegendraadse ritmes, maar even goed een zanger die steken liet vallen. En wat erger is: behalve een cover van Velvet Underground - vermoedelijk om enige muzikale maturiteit te bewijzen - hoorden wij ook nog eens de muziek van The Bad Touch van Bloodhound Gang. U weet wel: "You and me baby ain't nothing but mammals..." - zowat de helft van het optreden was dus geen eigen werk. Dat vinden wij nog onvergeeflijker dan een valse zangnoot.
Nee, dan hoorden wij veel liever de vreemde eend in de bijt. Manu is niet de meest rock-'n-rolle groepsnaam, en hij sloeg niet op een groep maar op een jongeman die er ook niet echt uitzag als een rock-'n-rollvedette en die alles behalve rock-'n-roll bracht. De enige referentie die wij zo uit ons muzikale geheugen konden opdiepen was de soundtrack van 'Flikken' of 'Windkracht 10'. Wij konden onmogelijk een heel brede glimlach vermijden bij de bijna tè perfecte pianoballades en de ijzingwekkend juiste zang, gecombineerd met het waarlijk naïeve voorkomen van Manu. Memorabel.
U mag zeggen en denken wat u wil. U mag filosoferen over de essentie van rock. Het enige wat wij zeker weten is dat wij ons van heel de avond twee singer/songwriters (m/v) herinneren, Manu en Lisa Pangrazio. De rest heeft nog veel werk voor de boeg. Ook Mauer mocht doorgaan van de jury. Daar is volgens ons vooral werk aan het boegbeeld.