Oor/Deel 1 - Georganiseerde chaos op z'n Amerikaans
Petrol, Antwerpen, 8 november 2008
Omdat het niet elke week "OOR/deel" is in Petrol gaven ze hun kille zaal voor deze vierdaagse een gezellige aankleding. De zaal werd in twee helften verdeeld. De industriële look moest in het ene deel even wijken voor een gezellige inkleding met rode zeteltjes en ouderwetse lampenkappen. Zeer sfeervol allemaal. Een DJ voorziet ons voorlopig even van muziek met een vijs los, kwestie van al in de stemming te komen voor Man Man. Als Waiting For George Bush To Die door de speakers klinkt, gaat menig wenkbrauw en mondhoek omhoog.Man Man komt ons net op tijd uit ons lijden verlossen (de DJ vond het nodig om een hele filmconversatie als sample te gebruiken - is dit dan de literaire kant van de avond?). Vijf mannen, bebaard of met snor, staan op het podium. Met hun haar dat in geen weken meer gewassen is en strepen schmink op het gezicht, gekleed in het wit en met sporadisch een opgerolde broekspijp of een bandana, lijken ze op een stelletje ontsnapte wilden. Het podium staat volgestouwd met meer instrumenten dan een gemiddeld orkest nodig zou hebben, laat staan dat deze vijf nozems de tijd zouden hebben om ze allemaal te bespelen.Maar schijn bedriegt. Man Man bestaat uit een schare geniale muzikanten. Er wordt gegoocheld met instrumenten dat het een lieve lust is. Terwijl de toetsenist zijn klavier hanteert, speelt hij ook nog even op de saxofoon, om daarna te beginnen drummen. Instrumenten worden van de grond geraapt, om vijf minuten gebruikt te worden en nog geen tel later met een smak op de grond te belanden. Soms lijkt het alsof ze armen tekort komen. Met een onnavolgbaar enthousiasme brengt Man Man onder andere Feathers, Van Helsing Boombox en Engwish Bwudd. Nummers die op plaat klinken alsof ze ontstaan zijn uit pure chaos, blijken live zeer beredeneerd in elkaar gestoken. De hysterische stemmetjes en kreetjes en de diepe Tom Waits – achtige stem, niets van dat alles werd door de mixer gehaald. Bij momenten waan je je op een show van "Stomp!". Niets is te gek om als drumstel te gebruiken. Van de minder originele potten en pannen, tot iemands hoofd. Ongeveer drie kwartier lang wordt er gewisseld van instrument, staand op drumstoeltjes gespeeld, gegild en gebromd. Het is vrij moeilijk om een stijl toe te wijzen aan deze groep. Het dwaze van Animal Collective, de Oost-Europese klanken van Beirut en de dronkenmanssfeer van Tom Waits zorgen voor een vreemde, maar enorm aanstekelijke mengelmoes van genres. Qua originaliteit scoort deze band in ieder geval zeer hoog. De glimlach op de gezichten van de bezoekers na afloop van het concert spreekt dan ook boekdelen.
