OMD - Wederzijdse liefde

De Roma, 6 december 2017

De Roma in Borgerhout programmeert de laatste tijd met de regelmaat van de klok jarentachtigcoryfeeën: The Human League, Fischer-Z, Red Zebra, Paul Young, Alison Moyet,… Concerten die bovendien telkens vlotjes weten uit te verkopen. We kunnen dus wel stellen dat nostalgie (nog altijd) in de lift zit. Ook Orchestral Manoeuvres In The Dark mocht op Sinterklaasdag voor een volgepakte zaal aantreden.

Dat OMD een icoon is voor al wie van elektropop houdt of het genre zelf beoefent, hoeven we u wellicht niet meer te vertellen. Maar wist u ook dat ze eerder dit jaar nog een gloednieuw, dertiende studioalbum op de wereld loslieten (‘The Punishment Of Luxury’) en dat in de beste DIY-traditie volledig zelf inspeelden, opnamen en mixten? Naar eigen zeggen schrijft de groep ook anno 2017 nog verdomd goede songs, al is dat uiteraard voer voor discussie.

In het prachtig decor van de Roma kregen we er daarvan, de instrumentale intro van het concert niet meegerekend, een vijftal te horen. En het dient gezegd: vanaf nummer twee, de ietwat Kraftwerk-iaans klinkende single Isotype, volstond een simpel sein van zanger Andy McCluskey voor het publiek om enthousiast mee te klappen. Ook het midtempo One More Time konden we best smaken.

Alleen al de typische dansstijl van het onvermoeibare podiumbeest McCluskey, die erg aanstekelijk werkte, maakte er andermaal een topavond van. Af en toe kreeg hij ook een basgitaar omgegord, maar die was amper te horen. Geen onoverkomelijk euvel echter, want OMD is nu eenmaal een groep die het in de eerste plaats van superieure elektronica moet hebben.

Uiteraard grasduinden ze in Antwerpen, onder het motto “voor elk wat wils”, ook door zowat het ganse repertoire. Onze voorkeur blijft daarbij, ook live, uitgaan naar het vroege werk. We waren dan ook verheugd te constateren dat enkele van de eerste singles, Messages en het als slotsong gespeelde Enola Gay, nog altijd een vaste stek hebben op de setlist. Maar het hoogtepunt woensdag was ongetwijfeld het machtige triumviraat uit doorbraakalbum ‘Architecture & Morality’ (1981): Souvenir (gezongen door toetsenist Paul Humphreys), Joan Of Arc en Joan Of Arc (Maid Of Orleans). Laatstgenoemde hitsingle trouwens compleet met een glansrol voor drummer Malcolm Holmes en een erg knappe lichtshow.

Ook mooi: (Forever) Live And Die, al klonken Humphreys’ vocalen daar wat flauwtjes, Sailing On The Seven Seas, de tijdloze synthpop van So In Love en Locomotion en het dansbare, relatief recente History Of Modern (Part 1) (2010). Maar het concert was niet over de ganse lijn overtuigend. Dreaming bijvoorbeeld, een nummer dat blijkbaar op voorhand gekozen was door (een deel van) de fans, kon maar matig bekoren. En ook If You Leave is in feite toch maar een kneusje binnen het OMD-oeuvre.

Des te opvallender dat ze net die song opspaarden voor de bisreeks. Gelukkig zat het geprangd tussen goede versies van het midtempo Walking On The Milky Way (1996) en de dansvloerkraker waarmee Orchestral Manoeuvres In The Dark zich in 1978 meteen de onsterfelijkheid inzong: het schitterende Electricity.

De vier heren waren na afloop duidelijk in hun nopjes met de geestdriftige ontvangst door het Antwerpse publiek. En ook wij keerden uiteindelijk dankbaar en tevreden terug naar de andere kant van het water. Hun live-reputatie getrouw, staat OMD nog steeds garant voor een avondje complexloos spelplezier.