Omara Portuondo - Tussen kunst, kitsch en Piaf
Openluchttheater, Deurne (Antwerpen), 16 augustus 2009
Sinds Omara Portuondo door Ry Cooder en de Buena Vista Social Club van vergane glorie tot grande dame van de Cubaanse muziek werd verheven, doet ze af en toe terug de Europese podia aan. Het druilerige weer zorgde niet bepaald voor een tropische sfeer, maar de muziek bracht toch wat zon naar het Rivierenhof.
Ze is bijna vier maal twintig en staat al meer dan vijftig jaar op de bühne, maar ze kan nog altijd een aardige entree maken. Met de meeklapper Gracias openden Portuondo en band de dans.
De muzikanten werden door de bandleader/gitarist in het Frans aangekondigd als behorende tot de beste in Cuba en omstreken. Ondanks hun muzikale kennis en kunde klonken ze toch eerder als een westers balorkest. Wij misten het stof van Havana en de joie de vivre, die bij deze band was ingeruild voor techniek en professionalisme.
Portuondo bewees nog altijd een entertainster te zijn en ze licht even de rokken op en gaat door de knieën bij Yo Vi. Met een paar ferme uithalen bewees ze nog goed bij stem te zijn, en de enige tekenen van ouderdom leken dat ze voor haar teksten nogal eens moest spieken op het pupiter, en dat ze toch af en toe eens moest gaan zitten.
Jammer dat ons Spaans niet je dat is, want wij hadden graag de vreemde pantomime begrepen bij Drume Negrita. Knappe vocale prestatie ook bij Nuestro Gran Amor - wij dachten aan Edith Piaf. Dat de BVSC-klassieker Dos Gardenias er bàl op was, lag vooral aan de erg sobere begeleiding.
Een paar instrumentale nummers gaven Portuondo de kans om op adem te komen. Dit waren de Antilliaanse Feesten niet, dus het aantal dansende koppels bleef beperkt. Het vernuft van de muzikanten is zielloos. Pas Veinte Años weet ons terug te pakken. Guantanamera vonden we dan weer een beetje te cliché, maar bisnummer Besame Mucho zullen we nooit vergeten.
Waar song en stem primeerden wist Portuondo de juiste snaren van ons gemoed te raken. Wat de muziek betrof moesten we echter besluiten dat de grens tussen kunst en kitsch soms wel erg dun is.