#OLT24 - Devandra Banhart - Elegant heupwiegen onder vallende sterren

Openluchttheater, 11 augustus 2024

De voorbije winter stond de paus van de freakfolk al eens in een uitverkochte AB met nieuwste album ´Flying Wig' onder de arm. Maar zeg nu zelf: waar staat de man beter dan in een superrelaxte omgeving als het OLT, waar de zon zacht de bomen welterusten kust? En dus bedwongen we onze fomo tot vandaag.

The Zenmenn, een trio gestationeerd in Berlijn en afkomstig uit de stal Music From Memory, leverde de ideale soundtrack bij het wiegen in een hangmat. In de instrumentale nummers zitten heel wat knipogen naar het Verre Oosten en zo is de link naar Banhart, die Japans spreekt en veel affiniteit toont met het land van de rijzende zon, snel gelegd. En ze klonken ook wel redelijk weird, maar dan in de goede zin van het woord, niet Trumpiaans gek. Hoewel, welke band moedigt het publiek aan om te praten tijdens de nummers? En nee, dat was niet cynisch bedoeld.

Devandra Banhart zelf zag er opvallend gewoontjes uit: netjes gekapt, gekleed in blauw gestreepte polo en een nette broek. Hij en zijn band startten de set ook zoals wel vaker met Twin, Für Hildegard Von Bingen en Sirens en dus vreesden we even dat de grote glimlach, waarvoor we gekomen waren, toch eerder de grimas van een boer met kiespijn zou worden. Maar neen hoor, na het openingstrio waagde de talenknobbel zich al aan de eerste woordjes Nederlands en na het nog voorspelbare Golden Girls trok Banhart goedgemutst op avontuur. “Goedenavond. Alles goed? This venue is… a real dump. Nice to see you for the first time”, monkellachte hij. “Jullie mogen verzoekjes doen. Het mogen nummers zijn die ik al geschreven heb, of nummers die ik nog moet schrijven.”

Meteen vlogen er songtitels door de lucht, waaruit Banhart er eentje koos en er een stukje van speelde, iets wat hij later nog vaker zou doen (vaak in het Spaans), al dan niet met band. Dan weer speelde hij één of andere cover (zoals Tell Me van Madonna, enthousiast gezongen door toetseniste Sofia Arreguin, een stukje van Everybody Wants To Rule The World van Tears for Fears en van The One I Love van R.E.M.) of leefde de band zich uit in een spontane jam.

Af en toe keerde de band terug naar ‘Flying Wig’ zoals met May, dat eindigde in wolvengehuil van de hele band, of laste hij een rustmomentje in zoals Mi Negrita en Love Song. Maar de windstilte duurde meestal niet lang. Zo eindigde Baby lekker eclectisch als was het een aankondiging van Never Seen Such Good Things Go So Wrong dat even later zou volgen.

Hoe dan ook, Banhart en co. hadden er zin in. Dat bleek niet alleen uit de knotsgekke bandvoorstelling tijdens Taking A Page, maar ook uit de manier waarop ze virtuoos invielen en af en toe konden schitteren in een solo of heerlijk samenspel. Gitarist Huw Evans, zelf bekend onder het alias H. Hawkline, mocht met Milk For Flowers een eigen nummer brengen en ons een woordje Welsh leren (“diolch” = dank u).

Met het stevig rockende Long Haired Child bereikten we stilaan de climax van de set, al werd er met At The Hop nog een rustmomentje ingebouwd. Die rust werd nog wat gerokken met Sea Horse, maar dat nummer werd door de band, net als op de plaat, tot een mini-opera op zichzelf uitgebouwd. De meteorenzwerm boven onze hoofden was er niets tegen.

Net voor Try Again bekende een openhartige Devandra Banhart dat hij met ouder worden meer en meer onzeker wordt. Je verwachtte dat hij Charger zou spelen met de tekst “It looks like I lost my hunger / It looks like you lost your hunger", maar dat nummer zou pas diep in de bisronde volgen. In de plaats kregen we een cumbia-versie van de grootste hit van de betreurde popkoningin Aaliyah, waarmee de vlam nog eens stevig werd aangewakkerd en waaraan speels een stukje Donna Summer gebreid werd.

Tijdens de encores keerden we meteen terug naar de dansvloer met het disco-achtige en funky Fig In Leather. Dat het voorziene einduur ondertussen al lang verstreken was, viel niemand op en ook de band veegde er vierkant de dansende voeten aan en liet Antwerpen nog eenmaal dansen en heupwiegen op Carmencita. "Si la noche te persigue / Entrégate a ella", (Als de nacht je achtervolgt, geef je er dan aan over) klinkt het daarin en dat is precies wat we deden.